ผู้ถาม : กราบนมัสการองค์หลวงตา
กราบขอโอกาสส่งการบ้าน วันนี้ อุเบกขาแยกออกจากจิตอย่างเด่นชัด คือมีอยู่ แต่จิตไม่ได้ยึดเหนี่ยวเกาะเกี่ยว ที่ว่าจิตนั้นกลายเป็นรู้ว่าอุเบกขาเป็นส่วนหนึ่งที่ประกอบเป็นเหตุปัจจัยให้มีจิต
แล้วรู้นั้นเหมือนจะรู้อยู่กับตัวเอง คือรู้ตัวเอง นิ่งเงียบสงบ ไม่มีสิ่งใดหรือรู้สิ่งอื่น นอกจาก รู้ตัวเอง
รู้อยู่อย่างนี้สักระยะเวลาหนึ่งครับ ตรงจุดนี้ผมเห็นผิด หรือไม่อย่างไรครับ
กราบขอบพระคุณครับ
หลวงตา : ถ้า “ใจ” ยังไม่สิ้นสงสัย ไม่เป็นปัจจัตตัง รู้แจ้งถึงใจเองแล้ว ก็ยังไม่สิ้นตัวตน สิ้นผู้เสวย สิ้นผู้ยึดมั่นถือมั่น สิ้นกิเลส พ้นทุกข์ (นิพพาน)
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 13 กรกฏาคม 2565
