ผู้ถาม : น้อมกราบขอโอกาสส่งการบ้านเจ้าค่ะ
เมื่อคืนหลังจากทำพลังลมปราณเสร็จ หนูก็นั่งเฉยๆ ต่อเจ้าค่ะ นั่งเฉยๆ คือ… ไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้มีตัวกำหนดรู้เจ้าค่ะ นั่งแบบไม่ได้ต้องรู้อะไร ไม่ได้จะทำอะไร ไม่ได้เอาอะไรเจ้าค่ะ
แต่พอลุกเดินพร้อมเปิดมุตโตทัย พอเริ่มเดินมันเหมือนกายนี้เป็นเงา และสิ่งที่ตาเห็นก็เหมือนเงา เหมือนกับทุกอย่างไม่มีสิ่งใดทึบตันเลย มันทะลุๆๆ กันไปหมดเลย ไม่มีตัว ไม่มีวัตถุ เหมือน “โลก” นี้เป็นเพียง “เงา” เจ้าค่ะ
แม้เสียงมุตโตทัยก็ได้ยิน แต่ไม่มีเอ๊ะ อ๊ะ อุ๊ อิ๊ ใดๆ เลย ไม่มีการน้อม ไม่มีคนฟัง เหมือนทุกอย่างมันคล้ายกับไม่มีอะไรสัมผัสกัน เพราะมันทะลุผ่านๆ ชอบกล ไม่มีแม้กระทั่ง “ใจ” ที่รองรับ “ธรรม”
อันนี้ใช่ไหมคะ ที่พ่อแม่ครูอาจารย์บอกว่า “โลก” เป็นของว่าง ว่างจากอัตตาตัวตน มันเป็นอยู่ช่วงหนึ่งแล้วทุกอย่างก็กลับมาปกติเจ้าค่ะ
หนูน้อมกราบขอโอกาสส่งการบ้าน และขอความเมตตาองค์หลวงตาชี้แนะ หากมีสิ่งใดผิดพลาดคลาดเคลื่อนนะเจ้าคะ
และขอกราบเรียนว่า… สิ่งที่องค์หลวงตาทุ่มเทด้วยความเมตตาอัปปมัญญา หนูขอน้อมทุกคำสั่งสอนมาใส่เหนือเศียรเกล้า และจะเพียรตามที่องค์หลวงตาเมตตาสั่งสอน ไม่ให้องค์หลวงตาต้องเหน็ดเหนื่อยอย่างไร้ประโยชน์เจ้าค่ะ
น้อมกราบ กราบ กราบ เจ้าค่ะ
หลวงตา : เป็น “ปัจจัตตัง” คือ รู้แก่ใจว่าบัดนี้สิ้นผู้เสวย หรือ สิ้นผู้ยึดมั่นโดยถาวรสิ้นเชิงแล้ว เมื่อสิ้นผู้เสวย สิ้นผู้ยึดมั่น ก็รู้แจ้งแก่ใจว่า สิ้นกิเลส พ้นทุกข์ (นิพพาน)
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 15 ตุลาคม 2564
