หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ผู้ถาม : กราบเรียนหลวงตา สามวันนี้เจอบทเรียนหนักเจ้าค่ะ กลับบ้านที่ต่างจังหวัดด่วน เพราะคุณยายป่วยมาก มาถึงก็ตัดสินใจดูแลท่านตามอาการ ขนาดเรียนมาแล้ว เตรียมใจแล้ว ซ้อมหลายครั้งแล้ว แต่เวลาการสูญเสียเกิดขึ้นกับตัวเอง มันไม่ได้ง่ายเลยเจ้าค่ะ  

เห็นร่างยายที่นอนหายใจเฮือก ๆ มันต้องเผชิญกับสิ่งที่ยึดถือหลายสิ่งมาก ๆ พิจารณาไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน ใจมันจะปล่อยวางก็ไม่ปล่อย เพราะมีตัวตนมาขวาง มีตัวเราพิจารณาจะให้ปล่อย  มันไม่ปล่อยได้เลยเจ้าค่ะ 

สุดท้ายต้องยอม ยอมรับทุกสิ่ง ให้ตัวตนมันทลาย ยอมให้มันทุกข์จริง ๆ ร้องไห้น้ำตาไหลจริง ๆ  ไม่รักษาตัวเองไว้  

ใจมันก็ทุกข์ไปตามสถานการณ์ และขณะเดียวกันก็ต้องคอยจัดการทุกสิ่ง ให้ทุกอย่างมันสงบไปด้วย  ยิ่งมีหน้าจอเตือนว่าความดันตกแล้ว ออกซิเจนตกแล้ว ยายใกล้ไปแล้ว ใจมันยิ่งวุ่นวาย เพราะต้องตามคนมาสวดพระเจ้า (ยายเป็นคริสต์) ให้ถูกต้องตามหน้าที่ทางโลก แต่ใจมันวุ่นวายเลย เพราะมัวแต่จะไปทำอะไร ๆ ให้มันเป็นไปตามที่ตัวเองยึดถือ

จนพี่พยาบาลคนนึงเข้ามาเตือนสติบอกว่า ปิดจอมอนิเตอร์เถอะหมอ 

มันไม่มีอะไรเลย มันก็แค่ที่หายใจเฮือก ๆ อยู่ มันหยุดก็เท่านั้น  

มันเหมือนมีอะไรกระแทกใจเลยเจ้าค่ะ  "มันก็แค่ ที่หายใจอยู่ มันหยุด ก็แค่นั้น"   แล้วมันก็เห็นไปตรง ๆ เลย ว่า "แค่นั้น" จริง ๆ 

แล้วมันก็วางไปหมดเลย บรรยายไม่ถูก ว่าวางอะไรบ้าง 

รู้แต่ว่า  มันไม่สามารถไปจับความทุกข์แบบเดิมได้อีกแล้ว มันไม่ทุกข์ตรงนั้นอีกแล้วเจ้าค่ะ

มันต้อง ปล่อยวาง ของมันเองจริง ๆ บังคับไม่ได้เลย 

หลวงตา : ของจริง (สัจธรรม) ต้องเรียนรู้จากของจริง จึงจะเป็นธรรมจริง 

ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน 2562