ผู้ถาม : กราบนมัสการครับหลวงตา วันนี้ขอส่งการบ้านนะครับ
เช้านี้ขณะที่กำลังนั่งภาวนาอยู่ ขณะที่กำลังอยู่กับพุทโธได้ไม่นาน ความรู้สึกที่เป็นตัวเราค่อย ๆ หายไป จากนั้นเหมือนถูกดูดเข้าไปอีกที่หนึ่งเหมือนจักรวาล มีแต่ความว่าง ไม่มีตัวเราอยู่ในนั้น มันเสมือนกลืนกันไปกับความว่างนั้น ๆ แต่ยังมีสติรู้อยู่
ขณะนั้นเองก็มีธรรมปรากฏขึ้นว่า ตัวเรานี่เองที่เป็นอวิชชา เมื่ออวิชาหายไป มันก็ถูกกลืนไปเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ในหนึ่งนั้นไม่ปรากฏตัวเราเลยครับ แต่มันก็รู้อยู่ ระยะเวลาที่เกิดขึ้นแป๊บเดียวครับ แต่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยครับ
จึงขอกราบเรียนส่งการบ้านประมาณนี้ครับ ขอความเมตตาองค์หลวงตาช่วยชี้แนะด้วยครับ
หลวงตา : “จิตบริสุทธิ์” เขาเป็นธรรมชาติที่รู้ เห็น ไม่ยึดถืออะไรได้เลยทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่ไปเป็นอะไรเลย
ดังนั้น สิ่งที่รู้ ที่เห็น ที่เป็นมาแล้วทั้งหมดก็เป็นอดีตไปแล้ว ผ่านไปแล้ว ไม่ติด ไม่ยึดถืออะไร
ปัจจุบัน จิตบริสุทธิ์รู้เห็นอะไร ก็ไม่ติด ไม่ยึดถือ
อนาคตยังมาไม่ถึง ก็ไม่ยึดถือ
ธรรมะ ธัมโม มีแต่รู้ เห็นในปัจจุบันขณะ ไม่ยึดถืออะไรเลย
จึงเป็น”จิตบริสุทธิ์” หรือ เป็นธรรมธาตุ เป็นอสังขตธาตุ
อสังขตธรรม เป็นมหาสุญญตา เป็นนิพพาน
รวมกับความว่างของจักรวาล ไม่เกิด ไม่ดับตลอดกาล
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม 2562
