ผู้ถาม : กราบเรียนหลวงตา เห็นตัวเองชัดเจนขึ้นมากเจ้าค่ะ มันสังเกตได้ว่าทำไมการเข้าไปร่วมคิด กับแต่ละความคิดไม่เท่ากัน ทำไมสังขารบางอย่าง ถึงปล่อยเป็นสังขาร เกิดเอง ดับเองได้ ทำไมบางสังขารกลับไม่ปล่อยแต่หลงเข้าไปร่วมแจมด้วย
ทำไมบางอันยึด ทำไมบางอันไม่ยึด
ทำไมของเดิมที่เคยยึด ตอนนี้ถึงไม่ยึดแล้ว
ทำไมมันเปลี่ยนแปลงได้
และผู้ที่เปลี่ยนแปลง แปรไปมาได้ คือ ใคร ?
คำตอบ คือ ผู้รู้ ที่เรายึดถือว่าเป็นตัวเรา ทุกสิ่งที่เป็นเรา มันออกจากผู้รู้นี้เอง
ผู้รู้ ที่เคยโง่เคยยึดถือสังขาร ยึดหนักจนเขาเห็นความจริงเรื่อย ๆ ตระหนักในความจริง ว่าสังขาร มันไม่มีอะไรให้ควรยึดถือ เขาจึงปล่อยวางไปเอง แต่เขาไม่เคยเห็นตัวเขาเองเจ้าค่ะ
พอเห็น มันก็ตะลึง ไปไม่ถูก เพิ่งรู้ชัดว่า ที่แท้ความรู้สึกว่าเป็นเรา มันคือสิ่งนี้หรือ ทุกอย่างมันออกจากผู้รู้นี้หรือ มันรู้อย่างชัดเจนว่าผู้รู้ที่เป็นตัวเราเป็นเพียงสังขารเจ้าค่ะ มันไม่ได้มีตัวเราอยู่จริงเลย
ไม่รู้จะไปไหนต่อดี มันไปไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ น้ำตาไหลเจ้าค่ะ
ตัวเราผู้รู้ที่เป็นสังขาร ยังดำเนินของมันไป ทำลายไม่ได้ มันก็เป็นของมันแบบที่มันเป็น ขอความเมตตาจากหลวงตาด้วยเจ้าค่ะ
หลวงตา : “ผู้รู้” ที่เกิดดับ … มี … เป็นวิญญาณขันธ์ ที่เกิดขึ้นมารู้รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ในปัจจุบันขณะ
“ผู้รู้” ที่เป็นธรรมแท้ เป็นวิสังขาร ไม่เกิด ไม่ดับ … มี
แต่ตัวตนของเราไม่มี
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 27 มีนาคม 2562
