ผู้ถาม : กราบค่ะหลวงตา หนูไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกไหมนะคะ ประมาณว่าเส้นผมบังภูเขาเลยค่ะ จริง ๆ แล้ว สภาวะว่างในธรรมชาติมีอยู่ของมันแล้วในจิต แต่พอมันเป็นของมันแบบนั้น
เรากลับเอา “ความมี” มาใส่ลงใน “ความไม่มี” (ธรรมชาติ) ด้วยความไม่รู้ไม่ทันความคิดที่ว่าต้องเป็นแบบนี้แบบนั้น ความจำได้หมายรู้เดิม ๆ ความพยายามที่จะแก้ให้มันใช่ อวิชชาใช่ไหมค่ะ
จนมันก็กลายเป็นไม่เป็นธรรมชาติ ทั้ง ๆ ที่จิตเป็นธรรมชาติเดิมแท้อยู่ของมันอยู่แล้วใช่ไหมคะหลวงตา (อธิบายยากมาก ๆๆๆๆ ค่ะ) กราบหลวงตาค่ะ
หลวงตา : ขณะจิตใดไม่หลงเป็นสังขาร ก็จะเข้าถึง “ใจ” เป็นหนึ่งเดียวกับ “ใจ”
ซึ่งเป็นธรรมชาติไม่อาจไหวติงได้ (วิสังขาร อสังขตธาตุ อสังขตธรรม ธรรมธาตุ นิพพานธาตุ หรือ สุญญตาธาตุ ...ฯลฯ)
จึงจะสิ้นสงสัย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 18 มีนาคม 2562
