ผู้ถาม : เรียนส่งการบ้านเจ้าค่ะ เมื่อวานเจอเวทนาทางกายหนัก เพราะปวดท้องมากจากช็อกโกแลตซีสต์ ถ้าเวทนายังไม่หนัก คะแนนปวดสัก 5 เต็ม 10 ไม่มีปัญหา มันรู้ตามธรรมชาติได้ มีแต่ความปวด กับความว่างที่รองรับความปวดเท่านั้น แต่ช่วงที่มันหนักขึ้น ถึง 8,9,10 คะแนน มันเริ่มสักแต่ว่ารู้ไม่ไหว มีตัวดิ้นรนที่จะให้เวทนาบรรเทาลงชัดมาก ยิ่งคิดไปตามมัน เช่น คิดจะไปหยิบยามากินเพิ่ม ก็จะยิ่งเห็นความทุกข์ทางกายหนักขึ้นอีก
จนในที่สุด มันพิจารณาว่า ยาก็กินหมดแล้ว หมดขนาดสูงสุดไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีทางไหนเลย นอกจากการยอมรับให้มันเกิดขึ้น ตอนร่างกายจะตายก็ต้องเป็นแบบนี้ ผ่านความปวด มีตัวดิ้นรนแบบนี้ และนึกถึงหลวงตา มีเสียงหลวงตา บอกว่า ให้ปล่อยให้หมด ขณะนั้นจึงเห็นว่า ในการดูรู้เห็นทั้งความปวดและตัวดิ้นรน ยังมีตัวแอบอยากให้หายแอบแฝงอยู่ ได้เสียงหลวงตาเตือนสติ มันปล่อยหมดเลย ไม่รั้งการรู้ไว้
แล้วผลที่ปรากฏ คือ มันเข้าไปในเวทนา ความปวดปรากฏชัด เหมือนกระจายไปทั่ว แต่ขนาดความปวดมันครอบโลกขนาดนั้น แต่กลับเอาความทุกข์เข้าไม่ถึงใจ เพราะใจเรา มันไม่มี มันมีแต่สภาวะปวดแค่นั้นเอง มันก็มีแต่ความปวดกับความว่าง หลังจากนั้นไม่นาน ทุกสิ่งก็สว่างจ้า ขาวโพลนไปหมด แล้วการรับรู้ก็ดับไป ลูกตื่นมาอีกที ก็คือหายเป็นปกติแล้วเจ้าค่ะ
หลวงตา : ทบทวนข้อเท็จจริงนั้นกลับไปกลับมา กลับไปกลับมา จนแจ้งแก่ใจ ละเอียดเข้าไป ละเอียดเข้าไปเรื่อย
เพื่อรู้ เพื่อเข้าใจ ว่า เรา ตัวเรา ตัวตนของเรา ไม่ได้มีอยู่จริง
เลยขันธ์ห้า ซึ่งเป็นรูปร่างกาย เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณที่รับรู้เวทนานั้น เลยความรู้สึกว่าเราเป็นผู้รู้ ผู้รู้เป็นเรา ไปอีก จนไม่มีที่หมาย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 8 มีนาคม 2562
