ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาค่ะ วันนี้ฟังไฟล์ "ปัญญาเพื่อสิ้นอวิชชา" โดยเฉพาะช่วงท้าย ๆ ตรงกับสภาวะที่โยมภาวนาอยู่ช่วงนี้พอดีค่ะหลวงตา คือ พบผู้รู้แล้ว ว่า
- รู้สึกว่ามีตัวเราไปรู้ในชีวิตประจำวัน เมื่อรับรู้อารมณ์ทั้ง 6 ทวาร
- รู้ว่ามีจิตเคลื่อนไปรู้อารมณ์ เช่น ลมหายใจเมื่อทำในรูปแบบอยู่กับอารมณ์เดียว อิริยาบถเดียว
- มีรู้ที่กำลังรู้ไหว ๆ กระเพื่อม ๆ กระดุกกระดิก เมื่อนั่งนิ่ง ๆ สงบ แล้วรู้สึกไปที่กายและใจลึก ๆ
มีคำถามว่า ปล่อยวางผู้รู้ คือ แค่รู้ตามเป็นจริงอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าปัญญาจะแจ้งและวางไปเอง ทั้งผู้รู้พร้อมสิ่งถูกรู้ โดยไม่มีเราไปพยายามวาง หรือว่าให้น้อมไปรู้อย่างนี้ คือมีบางครั้งเหมือนกันแต่ยังไม่บ่อย ที่รู้ว่า ไม่ใช่ทั้ง 3 อาการ เพราะยังเป็นเรารู้ เมื่อรู้ว่า อะไรที่รู้ได้ไม่ใช่สักอย่าง จิตมันก็ไม่เอาเราไปรู้ต่อเนื่องกับอาการนั้น เมื่อวางไปแว่บนึง อย่างรวดเร็วอีกขณะต่อจากนั้น จะมีแค่รู้ สักแต่ว่ารู้ กับอะไรก็ได้ ทวารใดก็ได้ ไม่เลือก เพราะเกิดเองดับเองในใจที่ว่างเปล่า ขณะนั้นไม่มีความจำหมายว่า “เรา” รู้ถึงสภาวะโล่งเบาว่างเป็นอิสระ บางครั้งก็หลายขณะจิตติดต่อกัน แต่ก็ชั่วแว่บเป็นขณะจิตเท่านั้นเอง ถึงอย่างนั้นก็พอที่จะรู้ความต่างระหว่างรู้แบบมีเรากับไม่มีเรา แต่ไม่รู้ว่า แล้วอย่างไรต่อ ควรจะน้อมไปเพื่อรู้บ่อย ๆ หรือไม่
โยมกราบขอคำแนะนำจากหลวงตา ช่วยเมตตาชี้แนะโยมด้วยค่ะ กราบระลึกพระคุณของหลวงตาด้วยการปฏิบัติบูชาค่ะ
หลวงตา : สาธุ เห็นสภาพความเป็นจริงของใจที่ไม่ปรุงแต่งยึดถือ แม้เพียงขณะจิตเดียว แว่บเดียวบ่อย ๆ ต่อไปก็สิ้นปรุงแต่งยึดถือไปเอง
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 7 มกราคม 2562
