ผู้ถาม : คิดว่าพอเข้าใจค่ะหลวงตา มันทุกข์ มันกังวล มันไม่อยากรู้ ไม่อยากปฏิบัติ อยากให้สิ่งที่รู้มันผิดค่ะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรือฝืนไม่ได้ใช่ไหมคะ ถึงเวลาก็ต้องทำความเพียรต้องเรียนรู้หนักกว่าเดิม แบบไม่ค่อยได้หลับนอนพักผ่อนอีกด้วย การเห็นว่าไม่ใช่ตัวเรามันไม่ง่ายเลยค่ะหลวงตา เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ครูอาจารย์ก็เหมือนกับสงบร่มเย็น เข้าใจ ยอมรับได้ ดีเสียอีก ... แต่พอออกมาก็ดิ้น ๆๆ เห็นมันทุกข์ ๆ คนอื่นๆ ก็เริ่มรู้มากขึ้น คงต้องดู รู้เห็นแบบนี้ไปจนกว่าจะชินไปเองใช่ไหมคะ
หลวงตา : ปล่อยวาง .... ก็สงบ เงียบ สงัด ว่างเปล่า ไร้ตัวตน
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2562
