หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ผู้ถาม : มันเดิมพันเทหมดหน้าตักแล้วเจ้าค่ะหลวงตา ไม่ขอรักษาตัวเราที่เสวยผลการปฏิบัติใด ๆ อีก   

บุญบารมีในอดีตก็สละหมดแล้ว บารมีในอนาคตก็ไม่เอา ถวายแก่พุทธศาสนาทั้งหมด

มีช่วงขณะที่คิดถึงผู้อื่น ว่าเราไปเสียแล้วจะเป็นอย่างไร หรือจะพักไว้ก่อนค่อยทำต่อ ก็มีเสียงในจิตบอกว่า  ถอยไม่ได้แล้ว ถ้าห่วงผู้อื่นมันจะกลับทางเดิม มันยอมทิ้งหมดเลยเจ้าค่ะ

นิมิตเห็นภาพตนเองโดดลงสู่หุบเหว ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าคืออะไร รู้แต่มีศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  

ยอมตัดใจ ทิ้งหมด ไม่ไปเสพเสวยสภาวะในการปฏิบัติ

หลังจากนั้นน้อมพิจารณาทุกข์โทษภัยของสังขารทั้งหมด ทั้งผู้ยึดติดและสิ่งถูกติดยึด

มีเสียงหลวงตาโค้ชอยู่ในจิตตลอดเจ้าค่ะ เวลามันกำลังจะไหลไปกับอะไร เวลาที่รับรู้สิ่งใดแล้วมันดับลง เหมือนผู้รู้มันจะดับพร้อมสิ่งที่ถูกรู้เองในขณะจิตเดียวกัน  มันวาบ วาบถึงท้องเจ้าค่ะ

มีสภาวะอะไรก็ไม่รู้เกิดเต็มไปหมดระหว่างการพิจารณาที่เห็นชัด ก็ชัดมากแทบจะทุกอณูของฝุ่น   บางทีรู้สึกเหมือนโลกธาตุภายนอกก็สั่นสะเทือน ทุกเสียงที่เข้ามาสู่จิตก้องกัมปนาทไปหมด

เลยรู้ว่าของเดิมที่เคยเจอจิ๊บจ๊อยไปเลย แต่เสียงหลวงตาเตือนให้อยู่แต่กับการพิจารณา อย่าหยุด มันตะลึงไปเจ้าค่ะ เหมือนมีคนฉายไฟให้ตาสว่าง มองเห็นว่ากอดอะไรอยู่ ตัวเราที่เสวยผลการปฏิบัติ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ไม่ดี เดี๋ยวก็เห็นธรรม เดี๋ยวก็ไม่เห็นธรรม มันน่าเกลียดมากเลยเจ้าค่ะ ตัวเราตัวนี้มันไม่ได้สิ้นกิเลสอะไรอย่างที่เคยคิด มันนี่แหละพาไปเวียนตายเวียนเกิด   

มันวิจารณ์คนโน้นคนนี้ไปทั่ว ว่าเขามีความทุกข์ มีกิเลส เราต้องไปช่วยเขา โง่มากจริงๆ ที่เห็นกิเลสเขาชัดขนาดนั้น ก็คิดเอาเองว่า ก็เราปฏิบัติดี อ่านใจตัวเองชัดไง

ที่แท้แล้ว ... ไม่ใช่เลย … เป็นเพราะมีตัวเราที่สิ้นกิเลสแล้วคาเอาไว้ มันไม่ได้รู้กิเลสคนอื่นตามจริง แต่มันวิพากษ์วิจารณ์  มีมานะและอัตตากับเขา มันเห็นแล้ว สลดในกิเลสตัวเอง ข้างในมันเหือดแห้งไปเลยเจ้าค่ะ สภาวธรรมที่ชอบ ๆ มันเหมือนใจมันหมดแรง ถึงแม้เห็นของสวย ๆ งาม ๆ มันก็หมดอารมณ์ที่จะมองแล้ว    

สิ่งที่วิพากษ์วิจารณ์เขาบรรยายธรรมอยู่ กลายเป็นสังขาร แต่ตัวเราที่เคยเห็นเป็นผู้รู้ปลอมอยู่  มันเงียบไปเลยเจ้าค่ะ มันไม่ไปจับอะไรมาพิจารณาแล้ว เหมือนมันไม่อยากกินสภาวธรรมอะไรทั้งนั้น

บังคับมันพิจารณาเอาสิ่งใดมาเป็นเครื่องล่อ มันก็ไปจับ ไม่เอา หรือแค่จะไปจับย้อม พอแตะปุ๊บมันแห้งเหือดไปอีก เหมือนหยดน้ำที่หยดลงบนทะเลทราย แป๊บเดียวก็โดนแดดเผาหมด

บังคับมันพิจารณาจนปวดหัวแล้ว ยังเอามันขึ้นมาไม่ได้เจ้าค่ะ ไม่รู้จะอย่างไรดี

หลวงตา : “วาง”

ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 13 เมษายน 2562