หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ผู้ถาม : กราบนมัสการค่ะหลวงตา 

เมื่อครู่ฟังไฟล์ใหม่ “รู้อยู่ไม่หลุด หลุดแล้วค่อยรู้ตอน 1-2” ฟังแบบตั้งใจคือหลวงตาให้ฟังแบบตั้งใจ เลยมาอธิษฐานและฟังในห้องพระ ฟังตอน 2 ไปได้สักครู่ มันร้องไห้ออกมาเหมือนตอนที่อยู่ต่อหน้าหลวงตาที่พุทธธรรมสถานปัญจคีรี และข้างในพูดแต่ว่าก็มันไม่มีเราแล้วจะไปดู ไปเฝ้าทำไม มันก็รู้สึกโล่งนะคะ ความรู้สึกคล้ายวันนั้น แต่วันนี้ไม่ได้อยู่ต่อหน้าหลวงตา เลยกลัวตัวเองจะอินกับอารมณ์มากไป เลยขอโอกาสหลวงตาเมตตาชี้แนะค่ะ 

หลังจากที่หลวงตาบอกให้เพียรให้มากก็เพียรมากขึ้น สวดมนต์เช้าเย็น คอยสังเกตผู้พูดผู้พากษ์พร้อมกับพิจารณาอสุภะบ่อยขึ้น เพราะบทสวดอาการ 32 ขึ้นมาค่ะ คิดว่าก็จะน้อมปฏิบัติแบบนี้ แบบที่หลวงตาบอกว่าให้ลงแก่ใจนะคะ

กราบ กราบ กราบค่ะ 

ตอนนี้โยนิโสคำพูดหลวงตาว่า ไม่มีเรา ไม่มีสามีเรา และให้อยู่แบบไม่มีใจด้วยค่ะ

หลวงตา : สาธุ

ได้แต่รู้  

ไม่มีตัวเราผู้ยึดถือ และ ไม่มีตัวเราปล่อยวาง

ปุจฉาวิสัชชนาเมื่อวันที่ 12 กรกฎาคม 2563