ผู้ถาม : หลวงตาเจ้าคะ การเดิน ๆ นั่ง ๆ อย่างเดียว ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องดูจิตด้วย แต่จิตมันก็จะต้องเกิด ดับของมันตลอดเวลา ไม่ดูแต่มันก็รู้เองนะเจ้าคะ
มันก็เหมือนเรารู้ แล้วก็มาพิจารณาว่ารู้เรา มันยังไม่เป็น “รู้เรา” โดยอัตโนมัติ เป็นธรรมชาติน่ะเจ้าค่ะ มันเหมือนกับมีตัวเราเพียรพิจารณาอยู่ว่า สังขารมันก็เป็นของมันอย่างนั้น ไม่มีตัวเราไปยึด มันเกิดเองเดี๋ยวมันก็ดับเอง...
มันยังมีเราแทรกอยู่เลยเจ้าค่ะหลวงตา
หลวงตา : มันหลงยึดถือมีตัวเราอยากเป็น “รู้เรา” โดยอัตโนมัติ
ผู้ถาม : ชอบที่หลวงตาบอกว่า แพ้ก็ยิ้ม ชนะก็ยิ้ม เจ้าค่ะ
เหมือนมันปลดล็อก บางอย่างไปยังไงก็ไม่รู้
มันเป็นเช่นนั่นเองเจ้าค่ะ... เริ่มเพราะเข้าใจผิดว่ามีตัวตนของแท้ สิ้นสุดเพราะรู้ว่าตัวตนแท้จริงไม่มี
หลวงตา : สาธุ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 29 มีนาคม 2563
