ผู้ถาม : นมัสการค่ะหลวงตา เพื่อนที่ญี่ปุ่นเค้านำคำสอนหลวงตาไปปฏิบัติแล้วมีคำถามเพิ่มเติมมา จะขอรบกวนหลวงตาอีกทีนะเจ้าคะ ฟังจากยูทูปไปแล้วไปปฏิบัติ แล้วกลับมาฟังใหม่อันเดิมเข้าใจมากขึ้น คือพอฟังปุ๊ปอ๋อปั๊ป ใช่เลยๆ อันนี้คือเข้าจากใจจริงๆ ใช่ไหม เพราะก่อนหน้านี้เหมือนต้องผ่านการคิดนึกก่อนถึงจะเข้าใจ เข้าใจที่ว่าคือที่หลวงตาอธิบายว่าเวลาจิตแสดงอาการอะไรออกมาแล้วเราไม่ไปแสดงอาการตอบสนองมัน ไม่ไปปรุงมันต่อให้เหม่อเผลอเพลิน คิดต่อไปไกล แล้วมันก็จะหายไปเอง ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าขันธ์ห้าที่แสดงอาการนั้น มันจะแสดงอาการไปตามธรรมชาติของมัน ที่ตัวเองเริ่มเห็นชัดแล้วคือ ตอนโกรธ คือรู้ตัวว่าโกรธแต่เราจะไม่คิดปรุงต่อ เหมือนกับในหัวมีเสียงว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถ้าไม่ได้ยุ่งกับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ก็เห็นมันดับไป และที่เข้าใจเพิ่มขึ้นมากคือ รู้ตัวเองแล้วว่าตัวเองไปสร้างผู้รู้ขึ้นมา พยายามไปเพ่งจิตว่ามันจะคิดอะไร พอจิตคิดอะไรก็จะมีเสียงในหัวว่านี่กำลังคิดนี่อยู่นะ เลยไม่ปล่อยให้จิตแสดงอาการไปตามธรรมชาติ 100% คือยังไปตามดูอยู่โดยผ่านผู้รู้ที่เราสร้างมันขึ้นมา แล้วไปยึดกับตัวที่เราสร้างมา ที่นี้อยากจะเรียนถามว่า กรณีนี้ควรจะปฏิบัติในแนวทางไหนต่อเพื่อละตัวที่เราสร้างมา
หลวงตา : เห็นชัดเจนถูกต้องแล้ว เพียรให้มากเข้านะ
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 25 เมษายน 2560
