ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ วันนี้หนูมีคำถามค่ะ ว่าเวลาที่ใจเราปล่อยวางทุกอย่างไม่อยากที่จะทำอะไรให้เป็นอะไร เหมือนกับเวลาที่เรารู้สึกเหนื่อยกับบางอย่างมาก ๆ จนเราวางลงได้ชั่วคราว และถ้าที่สุดของการปฏิบัติคือตรงนั้น คือการวางลงได้อย่างถาวร ดังนั้นการที่เรามีความคิดที่จะพยายามปฏิบัติธรรมเพื่อไปให้ถึงตรงนั้น ก็ถือว่าเรายังมีความอยากใช่ไหมคะ การที่เรามีความคิดที่จะอยากปฏิบัติถือว่าผิดมั้ยคะ หรือว่ามันเป็นทางเดินคะหลวงตา หนูสงสัยว่าจริง ๆ แล้วเราควรจะปฏิบัติอย่างไรค่ะ
หลวงตา : ให้ติดตามเป็นแฟนพันธ์ุแท้ของหลวงตาทางสื่อทุกชนิดตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ใช้เวลาไม่นานก็จะเข้าใจธรรม รู้ธรรม เห็นธรรม มีใจเป็นธรรม กินกับธรรม นอนกับธรรม ไปไหนก็ไปกับธรรม
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2560
