ผู้ถาม : วันนี้มารับศพเด็กที่เคยดูแลเป็นเพื่อนพ่อแม่
เห็นศพเด็กเปลี่ยนสภาพ มีน้ำไหลออกจากจมูก สุดท้ายก็ถูกห่อไว้ในผ้า แล้วถูกเขาหิ้วออกไปจากห้องดับจิต
มันรับรู้และเห็นเหมือนเห็นตัวเอง รู้ชัดว่าวันนึงร่างกายเราก็ต้องถูกห่อแบบนั้น
แต่แปลกที่ทำไมจิตมันไม่หือไม่อือ ไม่กระดิกกระเดี้ย กับสิ่งที่เห็นร่างกายมันต้องตายเลย ไม่มีเลยสักนิดที่จะทุกข์เข้าถึงใจ
มันแค่เห็นและรับรู้ในสิ่งที่เกิดตรงหน้าเฉย ๆ
เหมือนมันยอมรับโดยสิ้นเชิงแล้ว ว่าวันนึงต้องทิ้งร่างกายไป โดนเขาหิ้วไปแบบนั้นนั่นเอง
แต่แปลกที่ทำไมเห็นเรื่องน่ากระแทกขนาดนี้ แล้วตอนนั้นก็ไม่ได้ปรุงแต่งเอาอะไรมาบังธรรม แต่ทำไมมันไม่กระแทกใจเลย พอจะคิดพิจารณาน้อมให้มันมากระแทก มันก็ทำไม่ได้แล้ว งงกับมันจริง ๆ เจ้าค่ะ
หลวงตา : ให้น้อมพิจารณาซ้ำ ๆๆ .... อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย ว่าสังขาร ร่างกาย จิตใจ ต้องแก่เจ็บ ตาย เน่าเปื่อยผุพังไปหมดสิ้น ไม่มีตัวตนที่คงที่อยู่เลยแม้น้อยหนึ่ง นิดหนึ่ง ปรมาณูหนึ่ง
จนรู้สึกถึงใจ ปล่อยวางความหลงยึดมั่นถือมั่นว่าเรามีตัวตน หรือ มีตัวตนของเรา ไปทีละน้อย... ทีละน้อย ๆๆๆๆๆ จนปล่อยวางความหลงยึดถือหมดสิ้น
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 12 มีนาคม 2561
