ผู้ถาม : ขอส่งการบ้านครับพระอาจารย์ ผมได้พิจารณาเห็นผู้รู้และปล่อยวางผู้รู้อยู่ตลอดเวลา แต่ยิ่งพิจารณามันเหมือนกับการภาวนาหรือเพ่งผู้รู้มากขึ้น จนบางครั้งมีการหนักและมึนจนต้องเลิกทำ จนต้องเปลี่ยนวิธีมาพิจารณาปล่อยวางอย่างเดียว อย่างอื่นเลิกทำไปก่อน แต่พอปล่อยวางนาน ๆ เข้าก็เป็นเหมือนเดิม คือการปล่อยวางนั้น เริ่มมีการจับสิ่งที่รู้ว่าปล่อยวาง แล้วพูดคำว่าปล่อยวางอยู่ตลอดเวลาจนเหมือนกับการภาวนาพุทโธ จึงได้พิจารณาว่า เริ่มทำไม่ถูกอีกแล้ว สุดท้ายนี้ได้เปลี่ยนมาพิจารณาการปล่อยวางใหม่คือนึกน้อมไปในใจ ให้ปล่อยวางออกมาจากใจโดยไม่ต้องรู้อะไร รู้แต่ปล่อยวางอย่างเดียวจากภายในสู่ภายนอก ทำให้การปล่อยวางดีขึ้นและปล่อยวางได้นานขึ้น เวลามีอะไรเกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นสังขารต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นก็รู้และปล่อยมันไป ไม่ไปไล่ให้มันหายไป หรือให้ความสนใจ มันว่าจะอยู่หรือดับไป อยู่กับการปล่อยวางเรื่อยไป กราบเรียนถามพระอาจารย์ครับว่า จะเป็นการปฏิบัติที่ถูกต้องหรือไม่ครับ กราบขอคำแนะนำด้วยครับ
หลวงตา : ยังหลงมีตัวตนของเราที่จะเอาอะไร จากการพยายามปล่อยวาง
“ปล่อยวาง” คือ ไม่ว่าร่างกายและจิตใจ รวมอาการผู้ดู ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เป็น ผู้รู้แจ้ง ผู้บรรลุ ผู้นิพพาน … จะเป็นอย่างไรก็ตามทุกปัจจุบันขณะ เพียงแค่รู้จากใจว่า ไม่มีใครไปอะไรอะไรกับเขาเลย
หรือ มีแต่สังขารเกิดเอง ดับเอง เกิดเอง ดับเอง .... อย่างเก้อ ๆ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2561
