ผู้ถาม : กราบหลวงตาเจ้าค่ะ โยมผ่านชีวิตการทำงานและดูแลครอบครัว อย่างไม่เคยมีเวลาเป็นของตัวเองมาแล้ว ตอนนี้โยมแก่แล้ว หยุดทำงาน ลูกโตกันหมดแล้ว
โยมแค่คอยเป็นกำลังใจให้ พ่อ แม่ สามี ลูกๆ เท่านั้น วางอะไรได้ โยมก็วางหมดเจ้าค่ะ วัน ๆ ก็ฟังธรรม เพียรเจริญสติ ไปปฏิบัติธรรม อยู่อย่างนิ่ง สงบ เย็น คบเพื่อนน้อยมาก ไม่ดูละครทีวี มีเล่น line เพื่อฟังไฟล์เสียงธรรม
ชีวิตนี้พอแล้ว พร้อมตาย อยู่อย่างนี้เข้าข่ายค่อย ๆ กลายเป็นคนโง่ดักดาน ซื่อบื้อ ลงไปเรื่อย ๆ อย่างที่หลวงตาบอกไหมเจ้าคะ กราบ กราบ กราบ เจ้าค่ะ
หลวงตา : ใจสิ้นยึดถือหรือเปล่าเล่า ย่อมเป็นปัจจัตตัง รู้ได้ด้วยตนเอง
ทดลองให้มี “สติ สัมปชัญญะ” คือ มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อมอยู่กับลมหายใจเข้าออก
หายใจเข้าบริกรรมว่า “พุท” หายใจออก บริกรรมว่า “โธ”
โดยไม่ขาดสติ หลงเหม่อเผลอเพลินส่งจิตออกนอกไปที่อื่น ไปหาสามี ลูก หลาน เรื่องในอดีต กังวลเรื่องในอนาคต หมกมุ่นครุ่นคิดจนไม่มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อมอยู่กับลมหายใจเข้า “พุท” หายใจออก “โธ”
ถ้าสติ สัมปชัญญะ คือความรู้สึกตัวทั่วพร้อมขาดจากลมหายใจเข้าออกขาด โดยหลงส่งจิตออกนอกบ่อย
แสดงว่ายังมีความหลงยึดถืออยู่มาก
ที่นิ่งเฉยสงบว่าง จึงเป็นเพียงของปลอม คือ สะกดจิตให้อยู่กับความรู้สึกนิ่งเฉยสงบว่างเท่านั้น แต่ไม่ได้ปล่อยวางอะไรเลย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 2561
