ผู้ถาม : ขับรถไปเห็นก้อนเมฆบนฟ้า เมฆที่เราเคยเห็นความเปลี่ยนแปลงตลอด แต่เข้าใจว่ามันมีอยู่
อยู่ ๆ มันก็เห็น เห็นแจ้งโดยไร้คำพูด น้ำตาไหล มันรู้ว่า เมฆที่มีอยู่ มันไม่มีจริง
สภาวธรรมในใจ สิ่งที่เคยคิดว่ามี มันไม่มีจริงเลยเจ้าค่ะหลวงตา มันเห็นโดยปรมัตถ์ในทุกสิ่งว่าไม่มีจริง มันหลอกลวง เป็นเพียงความปรุงแต่งไปหมดเลย มันเหนื่อยหน่ายมากเลย โลกธาตุมันไร้ความหมายมากขึ้น ๆ ขยายความหลอกลวงไปเรื่อย ๆ มองไปทางไหน ก็เห็นแต่ความจริง ความจริง ความจริง ของที่หมายไว้ก็หลอก ของที่เคยมีก็หลอก ของที่อยากไปคว้ามาก็หลอก
ยิ่งมองยิ่งเหือดแห้งมาจากข้างใน มันเหมือน "หมดอาลัย ตายอยากจริง ๆ"
ความอาลัยในสิ่งทั้งหลายกำลังจะหมดไป บางสิ่งบางอย่างมันกำลังจะตาย บอกไม่ถูกว่าอะไรตาย แต่มันเหมือนกำลังจะตายจริง ๆ ความอยากที่จะอยู่กับสิ่งเหล่านั้นมันกำลังจะมอดหมดไปแล้ว
มันหน่ายกันเต็มทีแล้วเจ้าค่ะ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเอาอะไรอีกแล้ว
หลวงตา : สาธุ อย่าเชื่อมันง่าย ๆ นะ
เร่งพิจารณาให้ต่อเนื่องไม่ขาดสาย
แม้ความหน่ายก็ไม่เที่ยง ให้มันหน่ายเข้าไปอีก หน่ายเข้าไปอีก … ๆๆๆๆ .......
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 2561
