ผู้ถาม : ขณะนี้เหมือนเรือกำลังฝ่าพายุโหมกระหน่ำอย่างแรง ล่องไปแบบสะบักสะบอม เอียงซ้ายก็ถูกด่า เอียงขวาก็ถูกด่า จอดนิ่งๆ ว่างๆ ก็ถูกด่า เห็นจิตระมัดระวังจนไม่เป็นธรรมชาติ ทำอะไรดูจะผิดไปหมด ทำถูกก็อัตตา ทำผิดก็อัตตา จะพูดอะไรจะทำอะไรจะออกความคิดเห็นอย่างไร มันก็เห็นแต่อัตตา ๆ เจ้าของ จนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่เห็นได้แต่บอกว่ามันไม่ใช่เรา ไม่มีเรา ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับหมู่คณะ เพราะทำก็ผิด ไม่ทำก็ผิด
ขอกราบเรียนองค์หลวงตา มันเกิดความเบื่อหน่ายในสังขาร ความปรุงคิด คำพูด ความเห็นที่ตนเองคิด และพูดออกมา มีแต่อัตตา สุดท้ายก็ถูกครูบาอาจารย์เทศน์สอนอย่างแรง ผิดด้วยหรือในเมื่อสังขารไม่ใช่เรา บังคับไม่ได้เดี๋ยวคิดดี เดี๋ยวคิดชั่ว แต่ทุกครั้งที่คิด ท่านก็รู้และเทศน์สอนแรงๆ ทุกครั้ง ธรรมชาติสังขารห้ามมันได้หรือ
ปัญหาอยู่ที่ว่า ไม่สามารถบังคับความคิดได้ มันเป็นของมันอย่างนั้น ถามว่า เมื่อเราอยู่ต่อหน้าผู้รู้ ต้องทำข้อวัตร ต้องฟังเทศน์ ต้องทำกิจกรรมร่วมกันกับบุคคลอื่นๆ ควรจะพิจารณาธรรมอย่างไร จึงจะเป็นหนทางแห่งมรรค.. เพราะมันไม่มีทางไปไม่มีทางมา.อึดอัด..เหมือนลูกโป่งใกล้จะระเบิดแล้ว... หลวงตาเมตตาลูกด้วยเจ้าคะ
หลวงตา : ปล่อยวาง ปล่อยวาง และปล่อยวาง
มันเป็นอย่าง มันก็เป็นธรรมชาติตามความเป็นจริงในทุกปัจจุบันขณะ
ไม่มีตัวเรา มันไม่ได้เป็นตัวเรา ไม่ได้เป็นของเรา
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 19 เมษายน 2561
