การปฏิบัติธรรมก็เพื่อให้เกิดปัญญารู้แจ้ง หรือตรัสรู้ขึ้นมาว่า ตัวตนจริง ๆ ของเราไม่มี มีแต่เกิดดับ เป็นสิ่งสมมติ หรือเป็นมายา หลอกลวงให้ลุ่มหลง เมื่อน้อมพิจารณาเห็นความจริงจนปล่อยวางความหลงยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเรา ตัวเรา ตัวตนของเรา ก็จะสิ้นตัวตนของเราไปยึดมั่นถือมั่นมาเป็นของของเรา ดังนั้น ถ้าปฏิบัติธรรม แต่มีเราหรือตัวเราจะไปเอา ไปได้ ไปเป็นอะไร หรือ มีเรา ตัวเราเสพความว่าง โล่ง โปร่ง เบา สบาย จะผิดทางของพระพุทธเจ้า เพียรวางให้หมด ทั้งความคิดหรือ อารมณ์ที่ถูกรู้ และ “ผู้รู้” รวมทั้งสติ สมาธิ ปัญญา ซึ่งเป็นสังขารปรุงแต่ง โดยเห็นว่าเป็นเพียงเครื่องอาศัยใช้เป็นเรือข้ามฟากเท่านั้น ไม่หลงยึดถือ ว่าเราเป็นผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจ ผู้มีความสงบ ผู้ว่างเปล่า ผู้รู้แจ้ง หรือ ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจ ผู้มีความสงบ ผู้ว่างเปล่า ผู้รู้แจ้ง ผู้เพียรพยายามว่าเป็นเรา หรือ เป็นตัวเรา หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย ที่มา : fb บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา https://www.facebook.com/526168684188486/posts/1439365276202151/?substory_index=0
