ให้มีความเป็นอยู่ดังนี้
ทั้งการคิด การพูด การกระทำ คือ ...
#ตนเองก็ตำหนิตนเองไม่ได้
#โลกะวัชชะ คือ โลกก็ตำหนิไม่ได้
#ปัณณัติวัชชะ คือ ผู้รู้ก็ตำหนิไม่ได้
จะคิด พูด ทำสิ่งใดในที่ลับหรือที่แจ้ง ให้มีหิริโอตัปปะ
คือ ความละอายแก่ใจ เกรงกลัวต่อบาป
ทั้งนี้ เพื่อ ให้สำรวมอินทรีย์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจเข้ามาหาใจผู้รู้ ไม่หลงส่งจิตออกนอกเพลินใจติดไปกับสิ่งที่ถูกรู้หรืออารมณ์ที่ถูกรู้ทุกขณะปัจจุบัน
หลงอดีต คือธรรมเมา
หลงอนาคต คือ ธรรมเมา
หลงปัจจุบัน คือธรรมเมา
ให้สักแต่ว่ารู้กาย รู้จิต ทุกขณะจิตปัจจุบัน
หรือปล่อยวางร่างกาย หรือกายเนื้อ เพราะเห็นว่าไม่เที่ยงต้องแก่ เจ็บ ตาย
และ ปล่อยวางจิตตสังขารหรือกายจิต
คือ ให้เห็นว่าผู้คิด ผู้แสดงกริยาอาการต่างๆ
เป็นของเกิดดับ หรือเป็นของตาย
ให้ปล่อยวางให้หมดตลอดเวลา
อย่าไปหลงเอาตัวผู้คิด ผู้มีอารมณ์ว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา
หรือเป็นตัวตนของเรา
เมื่อปล่อยวางกายเนื้อและกายจิต
ก็จะพบใจที่ไม่อาจคิด ไม่อาจปรุงแต่งได้
เรียกว่า "พุทธะ" ซึ่งไม่เกิด ไม่ดับ ไม่มีตัวตน
********
หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย
-----------------------------------------------------------
