หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

จริยวัตรอันงดงามประการหนึ่ง ที่องค์หลวงตาน้อมทำอยู่เสมอ คือการจาริกไปกราบเยี่ยมพ่อแม่ครูอาจารย์ที่คุ้นเคย

ณ วัดถ้ำบนเขาแห่งหนึ่ง อันสัปปายะ

ความปีติยินดีของหลวงปู่เจ้าอาวาส แสดงออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างเมตตาไม่มีประมาณ ทันทีที่เห็นหลวงตามากราบเยี่ยม

การสนทนาที่เปี่ยมด้วยอรรถรสทางธรรมดำเนินไปอย่างสนิทอบอุ่น...

จนมาตอนท้าย หลวงปู่ เมตตายื่นมือมาให้หลวงตาจับ พร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“หลวงตา  ดูซิว่า...

เรา... ปล่อยวางหมดแล้ว!

ปล่อยวางหมดทุกอย่างเลย!!!

ไม่มีอะไรแล้ว ที่ไม่ปล่อยวาง”

หลวงตาประคองมือหลวงปู่ด้วยความนอบน้อม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนน้อมสำรวมระวังว่า...

“กราบขอโอกาสครับ หลวงปู่

ยังครับ... หลวงปู่

หลวงปู่ยังวางไม่หมดครับ

หลวงปู่ยังไม่ได้ปล่อยวาง... ‘ผู้ปล่อยวาง’...”

สิ้นประโยคนี้...

หลวงปู่นิ่งตะลึงครู่ใหญ่.... แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าออกไปไกล

คล้ายดั่งทุกสรรพสิ่ง ล้วนถูก “ปล่อยวาง” จนหมดสิ้น

“เราปล่อยวางหมดทุกอย่างแล้ว

เสร็จแล้ววันหนึ่ง มีคนมาบอกเราว่า

เรายังไม่ได้ปล่อยวาง... ผู้ปล่อยวาง”

“ขี้ผงเข้าตาตัวเอง... เขี่ยไม่ออก”

องค์หลวงปู่รำพึงขึ้นกับสายลม

โลกธาตุ... เงียบ สงบ สงัด

ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากใจของท่านอีก

แม้แต่ “ผู้ปล่อยวาง” ยังไม่เหลือ

แล้วจะเหลืออะไรให้พูดอีกเล่า...!!!

พุทโธ ธัมโม สังโฆ

บันทึกธรรม "ขีณาลโย"

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

วันที่ 12 กรกฎาคม 2562

ศิษย์ "อ" ผู้บันทึก

~~~~~~~~~~~~~~~

ต้นฉบับบันทึกธรรมจาก  FB : Ong Sumet

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2311590475764025&id=100007392844940

ภาพปกิณกธรรม โดย ทีมงานหลวงตา

~~~~~~~~~~~~~~~