ที่สุดแห่งธรรม คือ "ความไม่มี"
ไม่มีอะไรให้ยึดถือได้ แม้แต่ผู้ยึดถือ
หากสิ้น “อวิชชา” รูปปรมาณูวิญญาณก็ดับไป คงมีแต่จิตตสังขารในขันธ์ห้าเกิดดับในความไม่มีอะไรปรากฏ เรียกว่า “วิสังขาร”
ความรู้สึกว่ามีเราหรือตัวเรา จะไปเอา ไปได้ ไปถึง ไปเป็นอะไร เป็นส่วนเกินของธรรมชาติ
ถ้าวิญญาณของเธอ ไม่ฟุ้งซ่านออกไปภายนอก ไม่สยบติดอยู่ภายใน ไม่หลงยึดถือขันธ์ห้า ก็จะสิ้นภพ ชาติ .. และความทุกข์ทั้งมวล
"หลงความไม่ยึดถือ" คือ พยายามที่จะไม่ยึดถือ
“หยุดทำ” นั่นแหละ คือ “ธรรม”
“ใจ” นี้ แหละ คือ ที่สุดแห่งทุกข์
“จิตผู้รู้” ไม่ว่าจะนิ่ง สงบ ว่าง มีความสุข อิ่มเอิบเพียงใด ก็เป็นเพียงสังขาร
“ถ้ามี ‘จุด’ หรือ ‘ต่อมผู้รู้’ นั่นแหละ คือ ‘อวิชชา’”
ร่างกายจิตใจผสมปรุงแต่งขึ้นมาจาก ๕ ธาตุ คือ ส่วนที่แข็งเรียกว่าดิน ส่วนที่เหลวเรียกว่าน้ำ ส่วนที่เคลื่อนไหวพัดโบกเรียกว่าลม ส่วนที่ร้อนอบอุ่นเรียกว่าไฟ ส่วนที่มีแต่รู้ ไม่มีตัวตน
Search
โอวาทธรรม Archive
