หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ปล่อยให้ "สังขารปรุงแต่ง" เป็นไปอย่างที่เขาเป็น "ใจหรือจิตเดิมแท้ หรือ วิสังขาร หรือ สุญญตา" ก็คงก็เป็นธรรมชาติที่เงียบ สงบ ว่างเปล่าจากตัวตน ว่างเปล่าจากความปรุงแต่งของเขาเอง

“ใจ” เท่านั้นที่รู้จักใจ ว่า มีแต่ชื่อว่าจิตหรือใจ แต่ไม่มีตัวจิต หรือ ตัวใจ

มีสติ ปัญญาเห็นตามความเป็นจริงว่า สังขารทุกปัจจุบันขณะ ไม่ว่าจะถูกใจ ซึ่งทำให้รู้สึกเป็นสุข หรือ ไม่ถูกใจ ซึ่งทำให้รู้สึกเป็นทุกข์ ล้วนไม่เที่ยง หากหลงยึดถือ ย่อมเป็นทุกข์  หากไม่มีตัวตนของผู้ยึดถือ ก็พ้นทุกข์

สติกับความรู้มันอยู่ด้วยกัน มันรวมลงที่ใจ ที่รู้สัจธรรมความจริง รู้แจ้งถึงใจที่สิ้นความปรุงแต่ง รู้สิ้นหลง รู้สิ้นยึด รู้ตื่น รู้เบิกบานอย่างเป็นอมตะตลอดกาล ไปรวมเป็นหนึ่งเดียวกับ "พุทธะ" พระพุทธเจ้า พระอรหันต์สาวกทั้งหมดในธรรมชาติ