“... รู้นี้เป็นรู้ออกมาจากใจ ไม่ใช่รู้จากสมอง รู้จากสมองคือความจำ มันเลยกลับไปกลับมา... ใจมันตอบได้เองหมดน่ะแหละ ใจมันเก่งที่สุดแล้ว เพราะอะไร? ใจคือพุทธะ ใจคือธัมมะ ใจคือสังฆะ ใจคือผู้รู้แจ้ง พุทธะก็อยู่ที่ใจ ธัมมะก็อยู่ที่ใจ สังฆะก็อยู่ที่ใจ
สมองมันเสื่อมไปเรื่อย ๆ ความจำก็ค่อย ๆ เสื่อมไป แก่ไป เจ็บป่วยไป ตายไป แตกดับสลายไป มันไม่เก่งกว่าใจได้หรอก
เพราะฉะนั้น ถ้าหลวงตาเอาความจำมาสอน เดี๋ยวเป็นอัลไซม์เมอร์ก็สอนไม่ได้ แต่ใจมันรู้ มันรู้ออกมาจากใจ มันพูดออกมาจากใจ หลวงตาเลยเปรียบเสมือนว่า... พอมันรู้ออกมาจากใจแล้วมันเหมือนว่ารู้ออกมาจากอากู๋ google คือเวลาเราจะ search หาอะไรในอินเตอร์เน็ต ถ้าเราไป search อะไรขวางไว้ เราต้องไปลบให้มันเป็นแถบสีขาวก่อน อยากจะรู้เรื่องอะไรก็พิมพ์ตัวหนังสือตัวใหม่เข้าไป จึงจะมีข้อมูลออกมา มันต้อง search เข้าไปภายในใจที่ว่างเปล่า เหมือนอากู๋ google อันนั้นแหละ... ความรู้มันมากมายกว่าอากู๋ google อีก มันเป็นความรู้ที่ไม่รู้ว่ามันรู้อะไรบ้าง แต่มันรู้ก็แล้วกัน...
นักวิทยาศาสตร์เขาใช้ความรู้ระบบการคิด มันจึงเข้าไม่ถึงใจที่สิ้นความปรุงแต่ง พระพุทธเจ้า พระอริยสงฆ์สาวก พระอรหันต์เท่านั้นที่เข้ามาถึงใจที่ไม่ปรุงแต่ง แล้วความรู้ก็อยู่ในนั้นทั้งหมด...”
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
ธรรมะจากไฟล์เสียง : 180901A-6 รู้ที่ออกมาจากใจ-2
