"... รู้เขา เพื่อจะให้รู้เราน่ะแหละ ถ้าเราส่งจิตออกนอกไปโดยไม่ได้มาใช้ในการปฏิบัติเราให้รู้แจ้ง แค่เป็นการรู้เขา... คือ ส่งจิตออกนอกคือไปมีความรัก ความชัง
ส่งจิตออกนอกคือจมไปกับเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นรู้คนอย่างเดียวนะ รู้คน สัตว์ สิ่งของ รู้อะไรก็ตาม ไม่ว่าดูหนัง ฟังเพลง อะไรก็ตาม ถ้ารู้แล้วก็จมไปกับสิ่งนั้น อินไป เพลินใจ ติดใจ ยินดี หรือมีความรัก ความชัง อย่างนี้เรียกส่งจิตออกนอก มีตัวเราเข้าไปมีส่วนร่วมได้เสีย
หรืออินไปกับรูป รส กลิ่น เสียง โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ ความคิด อารมณ์ เรื่องราวต่าง ๆ จมไปหมกมุ่น ครุ่นคิด หรือจมไปกับอาการของใจที่เป็นเวทนาที่มีความรู้สึกโปร่ง โล่ง เบา สบาย ว่าง ๆ เบา ๆ หรือมีอาการรู้สึกว่ามีสภาวธรรมภายในมันสว่าง มันอินและจมไป
คือถ้าเราหลงปล่อยขาดสติ ปล่อยให้เข้าไปพึงพอใจ ติดใจ ยินดี อินเข้าไป เพลินใจ จมไปในสิ่งใด เรียกว่า 'ส่งจิตออกนอก'..."
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
ธรรมะจากไฟล์เสียง : 180907B-1 ไม่มีอะไรใช่สักอย่างเดียว-1
