หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ถ้าท่านยังเลือกทางที่จะดิ้นรนทะยานอยาก

เลือกทางที่จะเอา อยากรู้ อยากเห็น อยากได้ อยากเป็น

ท่านก็เดินอยู่ในทางของ "ทุกข์ "

แต่ถ้าท่าน "ปล่อยวาง" ไม่เอาอะไรไม่ยึดถืออะไร

เห็นอยู่ รู้อยู่ สัมผัสอยู่ ... ทุกอย่างก็มีอยู่

แต่เค้าก็มีอยู่เก้อ ๆ อย่างงั้นแหละ

มันไม่ได้เอามาไว้ในใจที่สงบ เงียบสงัด ที่ว่างเปล่า

มันรู้แก่ใจว่าไม่ยึดถือใด ๆ เลย ไม่มีผู้ยึดถือใด ๆ

ไม่ยึดถือแม้แต่ใจที่สงบ และว่างเปล่านั้น

มันไม่ยึดถือใด ๆ เลยทั้งหมด

อันนั้นแหละ .. มันเหนือสุขเหนือทุกข์

เหนือบุญเหนือบาป เหนือกุศลอกุศลใด ๆ ทั้งหมด

แล้วมันพ้นไปจากทุกสิ่ง

และมันก็ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ อีก

เพราะมันเป็นปัจจัตตัง เจ้าตัวจะรู้ได้ถึงใจ ... เป็นปัจจัตตัง

ถ้างั้นก็อยู่ที่ท่านทั้งหลายแหละ

ท่านจะเลือกเดินในทางปรุงแต่งยึดถือ ดิ้นรนทะยานอยาก

หรือ เลือกในทางที่ "ปล่อยวาง"

ถ้าท่านเลือกในทางที่ปรุงแต่งยึดถือดิ้นรนทะยานอยาก

ท่านก็เลือกเดินทางในทางที่เป็นกิเลสและความทุกข์

เป็น "สมุทัย" และ "ทุกข์"

ท่านเลือกเดินทางปล่อยวาง

ท่านก็เลือกเดินทางของ "มรรค" และ "นิโรธ"

ที่สุดก็ "จบลงที่ใจ" ที่ไม่มีทั้งความหลง

และ ไม่มีทั้งความพยายาม  

ไม่มีทั้งความหลงไปกับความปรุงแต่งที่เป็นสมุทัยและทุกข์

และไม่มีความพยายาม ที่จะรู้เท่าทันสมุทัยและทุกข์ ที่เป็นมรรคและนิโรธ

มันพ้นไปจาก "อริยสัจ 4"

มันเป็นใจที่สงบและว่างเปล่า

มันพ้นไปจากอริยสัจ 4  พ้นไปจากสมมุติบัญญัติใด ๆ ทั้งมวล

มันไม่มีพูดแล้วว่า อันนี้มันอย่างไร

ไม่มีสมมุติบัญญัติ ไม่มีภาษาพูด มันพ้นจากกิริยา

ท่านว่า ... มันเป็น "อกิริยา"

"อกิริยา" นั้นแหละ ... มันเป็นที่สุดแห่งทุกข์

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง 190212B-3 อกิริยานั้นแหละเป็นที่สุดแห่งทุกข์