หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

หลวงตา : เอ้า... โยม ว่ายังไง?

โยม 7 : ถ้า ณ ขณะนี้ที่เข้าใจก็คือ ถ้าพบ "ตัวผู้รู้" ก็ฆ่ามันไปเลย ก็ไม่ต้องไปทำอะไร

หลวงตา : ใครเป็นคนฆ่า?

โยม 7 : ก็ไม่มี "ผู้ฆ่า" ก็คือไม่ต้องไปสนใจอะไร

หลวงตา : เราไม่สนใจ "ผู้รู้" ได้ เพราะเห็นว่ามันเป็นอะไร?

โยม 7 : มันเป็นสังขาร

หลวงตา : แล้วฆ่าผู้รู้ไป แล้วใครจะได้ ใครจะเป็น ใครจะเสวยล่ะ?

โยม 7 : ก็ไม่มีใครได้ครับ

หลวงตา : ไม่มีใครได้ แล้วทำไมในใจมันหมายไว้?

โยม 7 : ก็มันก็จะเป็นสังขารอยู่ดี

หลวงตา : ทำไมในใจมันหมายไว้... "ตัวเรา" เป็นคนได้

มุ่งจะพบผู้รู้ให้ได้ แล้วเดี๋ยวเราจะฆ่าผู้รู้ แล้วก็พอฆ่าผู้รู้ได้ตัวเราจะสำเร็จ ตอนนี้ก็มุ่งเป้าเลยว่า ตัวเราจะต้องพบผู้รู้ให้ได้ ถ้าเจอผู้รู้ปุ๊บ! เราจะยิงมันเปรี้ยง! ฆ่ามันให้ตาย

เมื่อฆ่าผู้รู้ตาย เราก็จะจบ!!!

ดูให้ดีนะ! มันซ่อนอยู่ในใจ... จริงมั้ย?
มันจะเอา "ตัวเรา" ไปฆ่าผู้รู้

โอ๊ย… ยากจริง ๆ ละเอียดมาก

แต่มันจะละเอียดยังไงก็ค่อย ๆ เซาะเอา สังเกตเอา ละเอียดเอา ถ้าไม่เห็นจริง ๆ ไม่รู้จริง ๆ อย่าดื้อด้าน อย่าดันไปด้านนี้นะ ต้องพิจารณากาย ให้ตายเน่าเปื่อยผุพัง ๆ อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย จริง ๆ อันนี้เร็วกว่า

ถ้าฟังตรงนี้ไม่รู้เรื่อง ไม่เห็น ไม่ชัด พิจารณากายเลย

เสียเวลานะ เสียเวลา แล้วก็จะตายฟรี! เสียเวลาเปล่าเลย

เพราะตรงนี้มันละเอียดมากเลย เพราะมันตั้งเป้าที่มีตัวเองซะแล้วก็จบแล้ว ตั้งเป้าว่ามี "ตัวเรา" พอตั้งเป้าว่ามีตัวเรา มันพูดยังไง มันก็โยงไปหาตัวเรา เอาตัวเราไปได้ไปเป็นหมด

มันไม่ใช่... "สิ้นตัวเรา" ถ้าสิ้นตัวเราก็จบเลย

แต่พอมันตั้งเป้าที่มีตัวเราปุ๊บ มันก็จะโยงเอาตัวเราไปได้ ไปเป็น เพราะมันตั้งเป้าซะแล้วว่ามีตัวเรา

อันนี้จะพูดยังไงมันก็โดนหมดเลยทุกด้าน เพราะมันตั้งเป้ามีตัวเราเสียแล้ว พูดยังไงก็เข้าเนื้อหมด เพราะมันไม่เห็นที่เราไปตั้งเป้ามีตัวเราไว้

พูดยังไงก็ไม่เห็นหรอก ไม่มีทาง
ถ้าตั้งเป้ามีตัวเราไว้ พูดยังไงมันก็ เอ... อย่างนี้ก็ไม่ใช่
เอ... อย่างโน้นก็ไม่ใช่
เอ... ยังไงจะใช่หว่า?

ไอ้ที่ เอ... ยังไงจะใช่หว่า นี่คือ "กู" แล้ว
กูจะไปหาไอ้ที่ใช่... นี่ก็ไม่ใช่ นี่ก็ไม่ใช่ นี่ก็ไม่ใช่
เอ... หรือจะใช่หว่า?

มันก็ไม่เห็นพฤติกรรมแบบนี้ ใครล่ะจะไปหาที่ใช่?
ก็ "กู" เนี่ยจะไปหาที่ใช่
แล้วหาให้ใคร? ก็หาให้ "กู" หานิพพานให้กู

ถ้ายังไม่เห็น "ตัวกู" เมื่อไหร่ อย่างนี้ตายฟรี ต้องพิจารณาความตายอย่างเดียวเลย ตายเน่าเปื่อยผุพังอย่างเดียว ไม่งั้นตายฟรีจริง ๆ ถ้ายังมีตัวกูเป็นตัวตนอยู่ทนโท่

ต้องพิจารณาความตายให้มันระเบิดโลกธาตุไปเลยซะก่อนให้มันต่อเนื่องจริง ๆ ทั้งวันทั้งคืน

เอ้า... เอวังฯ

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจาก “สนทนาธรรมกับกลุ่มศิษย์”
ณ พุทธธรรมสถานปัญจคีรี
6 ตุลาคม 2562

~~~~~~~~~~~~~~~