มันเกิดจากการที่เราเข้าใจผิด ว่าถ้าเราปฏิบัติถูกต้อง ปฏิบัติก้าวหน้า มันจะต้อง โปร่ง โล่ง เบาสบาย มันจะต้องว่าง มันจะต้องมีความสุข ทุกข์ไม่มี
พอเราหมายตั้งเป้าหมายปุ๊บ ! มันก็จะมโนไว้เลย มโนสภาวะอาการเหล่านั้นไว้
แล้วก็เอามา “ยึดถือ” ขันธ์ห้าเป็น “ตัวเรา” แล้วก็เอา “ตัวเรา” มุ่งไป
สุดท้ายทั้งที่หมายไว้ก็เป็นปรุงแต่ง “มโน” สร้างเป้าหมายไว้ แล้วก็มโนมาปรุงแต่งเป็น “ตัวเรา” ไว้ แล้วก็ระหว่างที่พยายามที่จะเอา “ตัวเรา” เดินทางไปสู่มโนนั้นให้ได้ที่เราปรุงแต่งไว้ ก็เป็นปรุงแต่งอีก มันเลยปรุงแต่งสามชั้นเลย คือ ...
ปรุงแต่งเป้าหมายไว้
และก็ปรุงแต่งเป็นตัวเป็นตนไว้
แล้วก็ระหว่างเดินทางระหว่างการปฏิบัติ ก็ปรุงแต่ง
เอา “ตัวเรา” มุ่งไปข้างหน้า ที่จะไปเอาสิ่งที่เรายึดหมายไว้ มันเลยกลายเป็นปรุงแต่งสามชั้น มันเลยยาก พอเวลาชี้เข้าไป จี้เข้าไป เลยมองไม่เห็น เพราะว่ามันปรุงแต่งซ้อนทับอยู่สามชั้น ซ้อนทับธรรมชาติอยู่สามชั้น
แต่ที่พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ทั้งหลาย พระองค์บรรลุพระนิพพาน คือ มันทำลายความปรุงแต่งความหลงปรุงแต่งนี้หมดเลย คือ
ไอ้ที่มโนไว้ท่านก็เห็นว่ามันเป็น “ปรุงแต่ง”
ที่ไปยึดถือว่าเป็น “เรา” เป็นตัวเรา เป็นตัวตนของเราในขันธ์ห้า เนี่ยก็เห็นว่ามันเป็น “ปรุงแต่ง”
แล้วก็ระหว่างเดินทางที่พยายาม ๆ พยายามที่จะเอาตัวเราไปเอาที่ปรุงแต่งให้ได้ ให้ถึง ให้เป็น ... ก็เป็น “ปรุงแต่ง” ก็หนีความปรุงแต่งในสามอย่างนี้ ทุกปัจจุบันขณะ
แล้วก็พอเห็นเป็นความปรุงแต่ง ปุ๊บ! ก็พ้นเลย ... ก็นิพพาน
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
190318A-4 รู้ต้นจิต
18 มีนาคม 2562
ฟังจากยูทูป :
https://www.youtube.com/watch?v=RTEMOKlcZ0g
