การที่เรายอมปล่อยไปหมด ไม่เข้าไปยึดถืออะไร แสดงว่าเราพิจารณาแล้วว่า “ยึดถืออะไรไม่ได้”
ถ้าเราไม่พิจารณา เราจะปล่อยได้ยังไง?
ถ้าเราไม่ยอมปล่อยไป เรียกว่า “ยึดถือ” คือไม่ได้พิจารณา
การที่เราไม่เข้าไปยึดถืออะไรสักอย่าง ยอมปล่อยให้มันผ่านไปหมด เท่ากับว่าได้พิจารณาแล้วว่ายึดถือไม่ได้นั่นเอง
ไม่มีใครบังอาจสอนใครได้ ถ้าใจเราไม่วาง
ถ้าใจเราวางแล้ว ไม่ต้องมีใครสอน
เรา “รู้แก่ใจ” เอง
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
181121B1-2 ใจปล่อยวางเอง
21 พฤศจิกายน 2561
ฟังจากยูทูป :
https://youtu.be/5Li1zFRg_n4