โยม : กราบขอโอกาสเจ้าค่ะ... ที่องค์หลวงตาได้แนะให้ลูกสังเกตให้ดี ๆ ว่ามีตัวเราเป็นผู้รู้ และแอบพึงพอใจอยู่ ....
ลูกสังเกตแล้วเจ้าค่ะ ... เห็นชัดเจนเลย ยอมรับ น้อมรับชัดเจนแก่ใจว่ามี “เรา” อยู่ ... มีเราเฝ้าดู มีเราเฝ้ารู้ และที่ชัดคือ มีเราบงการอยู่ห่าง ๆ มันซ่อนอยู่เจ้าค่ะ ...
พอลูกสังเกต และพิจารณาที่องค์หลวงตาแนะนำ... มันกลายเป็น ใจเฉย ๆ คือ ใจมาปรากฏเจ้าค่ะ ลูกก็ดูเฉย ๆ ... ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าลูกต้องทำอย่างไรต่อเจ้าคะ
กราบขอความเมตตาเจ้าค่ะ ขอบพระคุณค่ะ
คือตอนที่ลูกเห็น สภาวะที่ลูกได้กราบเรียน ... ลูกนั่งเฉย ๆ ค่ะ รอคนมาซื้อของ หน้าบ้านก็จอแจ ... ก็พิจารณาตามที่องค์หลวงตาชี้แนะมา ...
ในขณะนั้นที่ลูกเห็นชัดคือ มีความวุ่นวายจอแจของสิ่งแวดล้อม สภาพแวดล้อมรอบข้าง แต่ในเรานี้มันนิ่ง เงียบ มันเกิดความว่าง คือรู้ทุกสภาพ แต่มันเงียบต่างจากเดิมค่ะ มันเงียบแต่เด่น ชัด ในความเงียบของมันค่ะ ...
ลูกไม่รู้จะขยายความอย่างไรเจ้าค่ะ คือตอนนั้นมันชัดเจ้าค่ะ
หลวงตา : เงียบ สงัด ก็รู้ว่า เงียบ สงัด...อยู่กับรู้ ไม่ไปอยู่กับความเงียบ ความสงัด
สงบ ก็รู้ว่า สงบ...อยู่กับรู้ ไม่ไปอยู่กับความสงบ
ว่างเปล่า ก็รู้ว่า ว่างเปล่า...อยู่กับรู้ ไม่ไปอยู่กับความว่างเปล่า
หากมีจุด หรือ มีต่อมผู้รู้ เป็นอวิชชา (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)
ผู้รู้ ไม่ใช่นิพพาน นิพพาน เหนือผู้รู้ขึ้นไปจนไม่มีที่หมาย (หลวงปู่หล้า เขมปตฺโต)
ไม่ยึดถือเอาผู้รู้มาเป็นของเรา หรือ ไม่หลงยึดถือว่าตัวเราเป็นผู้รู้
ก็เหนือผู้รู้ขึ้นไปจนไม่มีที่หมาย
-----------------------------------
โยม : บนยอดเขาที่สูงที่สุดไม่ใช่สิ่งอันเป็นที่สุด
แต่สิ่งอันเป็นที่สุด อยู่เหนือยอดเขานั้นไปอีก... มันคือ ความไม่มี
Beyond that mountain top, there is... NOTHINGNESS
สังขารที่ละเอียดที่สุด คือ สังขารในจิตผู้รู้จริง ๆ เจ้าค่ะ
(กราบ) (กราบ) (กราบ)
-----------------------------------
หลวงตา : สังขารในจิตผู้รู้ คือ หลงยึดถือเอาผู้รู้เป็นเรา
หรือ เราเป็นผู้รู้ หรือ ผู้รู้เป็นตัวตนของเรา
-----------------------------------
โยม : ใช่เจ้าค่ะ พ่อแม่ครูอาจารย์
มีต่อม มีจุดผู้รู้
เลยผู้รู้คือความว่าง
เลยไปอีกไม่มีทั้งผู้รู้ ไม่มีความว่าง
ไม่มีเจ้าของ
ไม่มีตัวตน
เพราะไม่มีก็เลยดับ
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
25 มิถุนายน 2562
