โยม : ตอนนี้เหมือนหนูพยายามละปล่อยวางค่ะ แล้วก็จะเตือนตัวเองว่าจะปล่อยวางอะไร ถ้าเราไม่ได้ยึดอะไร มันก็จะปล่อยได้แป่บนึงแล้วก็หลงมาปล่อยวางใหม่คะ
ธรรมะเรื่องอัปปมัญญากระแทกใจเลยค่ะ ว่าถ้าเรามีเมตตาต่อตัวเองไม่ว่าจะคิดจะมีอาการยังไงก็จะได้ไม่ไปหงุดหงิดกับเค้า แล้วถ้ามีอุเบกขาด้วยก็จะทำให้เราไม่ไปยุ่งกับอาการต่าง ๆ ของใจ อะไรจะเกิดก็แค่รับรู้ไปค่ะ
กราบขอบพระคุณหลวงตาอย่างสูงค่ะ
หลวงตา :
ความโง่ (อวิชชา) เพราะมี
“เรา” หลงยึดถือเอามาเป็นของ ”เรา”
และมี “เรา” ปล่อยวางเพื่อผลประโยชน์ของ “เรา”
เมื่อยึดถือ ก็พยายามปล่อยวาง
เมื่อพยายามปล่อยวาง ก็เท่ากับมีสิ่งที่ยึดถือไว้
เลยทั้งยึดถือ และ ไม่ปล่อยวาง
“เมื่อไม่ยึดถือ แล้วไยต้องพยายามปล่อยวาง”
โยม : แสดงว่าที่หนูคิดว่าอะไรจะเกิดก็ช่างมัน ปล่อยมันไปมัน คือการพยายามปล่อยวางอยู่ใช่ไหมคะ เพราะจริง ๆ แล้วไม่ต้องปล่อยอะไรเลย ไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่มีการปล่อย ไม่มีการวาง ไม่มีการละ แค่รู้ ๆ แค่รู้
หลวงตา : สาธุ
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
6 พฤษภาคม 2562
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
6 พฤษภาคม 2562
