หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

โยม : ทบทวนตามที่หลวงตาส่งมาจนหลับก็ยังไม่เคลียร์ใจ ว่าเป็นยังไง

จนตื่นมาทวนเหตุการณ์ว่าเราไปทำอะไรยังไง ก็นึกได้ว่าเริ่มจากปวดหัวนั่งรถนาน คิดงานไม่ออก อากาศร้อน เลย - ออกอุบาย - ลองฟังเพลงบรรเลงคลาสสิค ก็ผ่อนคลายหายไปได้

กลับถึงบ้านมาก็เนิบ ๆ ไปเรื่อย ๆ เหมือนจะมีสงบสงัด แต่พอได้จังหวะ ก็ล็อคสเปคไว้ ก็ทำภารกิจไม่สำเร็จ

มันเป็นสัญชาตญาณที่เราไม่อยากให้ตัวเองทุกข์จนเกินไป เลยหาเหตุผลว่า เอาอะไรมาช่วยรักษาให้อยู่กลาง ๆ ก่อน ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วย

แล้วก็ยังมีความกลัวลึก ๆ ว่าจะไม่รู้ สติจะหลุดไปไกลอีก มันก็มีความระวัง ตั้งการ์ด

และมันมีความไม่รู้อีก คือไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่เชื่อมั่นใน “รู้” ว่า “แค่รู้” จริง ๆ

ทุกอย่างมันผลักดันด้วย “ความกลัว” สลับกับ “ความอยาก” มี “ความไม่รู้” เป็นตัวยืนพื้น การออกอุบายทุกอย่าง เทคนิคทุกอย่างก็เพื่อช่วยเหลือรักษาตัวเรา

ถามว่าทำไมถึงไม่เชื่อว่าตัวเราไม่มี ทำไมจึงไม่เชื่อว่า “แค่รู้จริง ๆ” มันจึงวนเป็นงูกินหางอยู่นี่... เพราะว่ามันบังคับไม่ได้ เอาปัญญาความจำแห้ง ๆ มาใช้ มันก็ไม่เชื่อจริง จนมันหมดมุข

ถ้าดูตรงจุดพลังงานขับดันจากความกลัว หรือความอยากน่าจะพอไหว และก็ไม่เพิ่มจุดมุ่งหมาย ให้เป็นเครื่องทรมานตัวเองค่ะ มันไม่รู้จักตัวเองจริงๆ ค่ะ หลวงตา

มันมีสิ่งหนึ่งที่ไม่กล้า นั่นคือ เลิกทำ แต่กล้าจะเลิกทำก็ไม่ได้อีก นอกจากเลิกทำไปเลย

มันสู้ก็ไม่ได้ ถอยก็ไม่ได้ แกล้งนิ่งตายก็ไม่ได้
สรุปว่า ทำอะไรไม่ได้นะ... ยอมค่ะ
มันต้องจนแก่ใจเองค่ะ หลวงตา

กราบขอบคุณองค์หลวงตาที่เมตตาส่งมาเตือนชี้ข้อผิดพลาดทั้งหมดค่ะ

หลวงตา :

ไม่พยายาม “ทำ” อะไรเลย ปล่อยให้ทุกปัจจุบันขณะในใจตน "มันเป็นอย่างที่มันเป็น"

ถ้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างที่มันเป็นในขณะนั้น เพราะไม่ชอบมัน... ก็ทุกข์ทุกครั้งไป

ถ้าอยากให้มันเป็นอย่างที่ชอบ ไม่อยากให้มันเปลี่ยนไป หรือ กลัวมันจะเปลี่ยนไป...ก็ทุกข์ทุกครั้งไป

“ธรรมชาติ” ถ้าไม่ขาดสติเหม่อเผลอเพลิน หรือ หลงเข้าไปหมกมุ่นครุนคิด คิดหมกมุ่น หรือ หลงจมติดไปกับอะไรจนลืมตัว ก็ต้องรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในใจตนเสมอ

*** ถ้าปล่อยให้ทุกอาการในปัจจุบันขณะ มันเกิดขึ้นและดับไปตามความเป็นจริงอย่างที่มันเป็น โดยไม่มีตัวตนของผู้เข้าไปยึดถือด้วยความอยาก หรือ ไม่อยาก หรือ ไม่มีตัวตนเข้าไปพยายามทำอะไรกับเขา

กิเลสและความทุกข์ก็จะไม่มี เรียกว่า “นิพพาน”

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
20 เมษายน 2562