รู้เห็นจากใจว่า ความมี (สังขาร)
เป็นธรรมชาติเกิด ๆ ดับ ๆ ในความไม่มี (วิสังขาร)
รู้แจ้งแก่ใจว่า ไม่มีผู้หลงยึดถือทั้งความมี และ ความไม่มี
รู้แจ้งแก่ใจว่า สิ้นผู้เสวย หรือ สิ้นผู้ยึดถือ
ก็สิ้นกิเลส และไม่มีผู้ทุกข์ (นิพพาน)
ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายที่ต้องเกิด-ตาย
“ใจ” ที่รู้แจ้งด้วยใจเองว่า สิ้นยึดแล้ว สิ้นผู้ทุกข์ (นิพพาน)
“ใจ” นี้ ไม่เกิด ไม่ดับ เป็นนิพพานธาตุ เป็นอมตธาตุ อมตธรรม
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
5 กุมภาพันธ์ 2562
