ผู้ที่เห็นว่าใจเป็นธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง และเห็นความปรุงแต่งเกิดดับอยู่ในใจที่ไม่ปรุงแต่ง ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจเช่นนี้ก็เป็น “ความปรุงแต่ง”
เราสังเกตดูว่า... ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจมันพูดอยู่ตลอดเวลาที่มันไปเห็นสังขารเกิดดับอยู่ในความไม่สังขาร พอเห็นอะไรเกิดขึ้นมันก็พูดพากษ์ในใจตลอดเวลา เช่น อ๋อ ๆ ๆ ... อย่างนี้เหรอ นี่คือสังขาร นี่คือใจไม่สังขารนะ... ใช่ ๆ นี่คือสังขารอีกแล้ว นี่คือใจไม่สังขารอีกแล้ว นี่ไปยึดนะ... หลงไปเป็นสังขาร มันเป็นทุกข์นะ... ต้องเป็นใจที่ไม่สังขารเท่านั้นนะจึงจะพ้นจากทุกข์... สารพัดที่มันจะพูด จะพากษ์ จะบ่นในใจ เป็นต้น
ดังนั้น ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจ ผู้รู้แจ้งมันก็เป็น “สังขาร”
แต่เราไม่ต้องไปดับอะไรมันนะ แต่ให้เห็นตามความเป็นว่า ... “ผู้รู้” ที่แสดงอาการได้ รู้แล้วบอกเล่าได้ ล้วนแล้วแต่เป็นสังขารปรุงแต่งทั้งสิ้น
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
สรุปโอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
190118B-5 รู้ที่ไร้ตัวตน
18 มกราคม 2562
ฟังจากยูทูป :
https://youtu.be/LcqwQs8W4Lo
ฟังจากระบบซาวด์คลาวด์ :
https://soundcloud.com/luangtanarongsak/190118b-5
ดาวน์โหลด (คอมพิวเตอร์) :
http://bit.ly/2FI53m1
