การปล่อยวางความรู้สึกเป็น “ตัวเรา” ไม่ใช่เป็นกิริยาอาการ ไปจับทุ่ม ไปปัดเขี่ย แต่ “เห็น” ความคิดความรู้สึกว่า “เป็นตัวเรา” ... เป็นตัว “สังขาร” เป็นตัว “ปรุงแต่ง”
ดังนั้นตัวเราจะฝึกจิตยังไง จะทำกิริยาอาการฝึกจิตยังไงก็ตาม มันก็คงเป็น “สังขารปรุงแต่ง” อยู่ใน “ความไม่ปรุงแต่ง” มันจะทำกิริยาอาการฝึกจิต ดิ้นรน ค้นหาพยายามอย่างไรก็ตาม มันจะดี จะชั่ว จะเป็นบุญ เป็นบาป เป็นกุศล อกุศล จะว่างเลิศปานใดก็ตาม มีความรู้สึกว่าง โปร่ง โล่ง เบาเพียงใดก็ตาม มีความสงบ สงัดเพียงใดก็ตาม ความรู้สึกนั้นก็ยังเป็น “ความปรุงแต่ง”
“ความไม่ปรุงแต่ง” คือ มันมี “ความไม่เปลี่ยนแปลง” เลย
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
180730A-5 ธรรมชาติแท้ แท้โดยธรรมชาติ
30 กรกฎาคม 2561
ฟังจากยูทูป :
https://youtu.be/p0Q98oylcBA
