|
|
|
001 วิชาพระพุทธเจ้า
|
|
002 ปูพื้นความเข้าใจเรื่องธาตุสี่ ขันธ์ห้า
|
|
003 ทั้งหมด จบที่วาง
|
|
004 ปฏิบัติให้เข้าถึงความจริงของธรรมชาติที่รู้เอง
|
|
005 รู้ และ ชีวิต
|
|
006 สติอันเดียว
|
|
007 สติ สมาธิ ฌาน และการปล่อยวาง
|
|
008 สมถะสู่วิปัสสนา
|
|
009 กรรมฐาน สู่ความปล่อยวาง
|
|
010 ไปเอาอะไร
|
|
011 ให้เห็นว่ามอง ให้เห็นว่าบ่นอยู่ข้างใน
|
|
012 ปล่อยวางผู้รู้ธรรมธาตุ
|
|
013 ถ้าตายตอนนี้ เราจะทำอะไรได้อีกไหม
|
|
014 ธรรมะในคืนอาสาฬหะ
|
|
015 เหตุแห่งชีวิต
|
|
016 มามือเปล่า กลับไปมือเปล่าดั่งเจ้ามา
|
|
017 พิจารณาสังขารร่างกายเน่าเปื่อยผุพังซ้ำๆ
|
|
018 นำทางด้วยสัมมาทิฐิ
|
|
019 หน้าที่น่าทำ ไม่น่ายึด
|
|
020 ความสุขอยู่ที่ใจของเราเอง
|
|
021 เพียงมีสติอย่างไม่ขาด
|
|
022 มองผิดตัว ไม่เห็นตัวเองที่พากษ์พูดอยู่ในใจ
|
|
023 ฝึกสติและพิจารณาตัวเราให้สิ้นความยึดมั่นถือมั่น
|
|
024 สติตัวจริง สติตัวปลอม
|
|
025 ดับสนิทไม่มีส่วนเหลือ
|
|
026 มีตัวเรา ให้ละตัวเราจนถึงใจ
|
|
027 หยุดอยากได้ ใจจึงปล่อยวาง
|
|
028 เกิดอะไรก็ รู้แล้ววาง
|
|
029 ผิดต้องแก้
|
|
030 ให้เป็นรู้ ไม่เป็นเรา
|
|
031 วิธีการแก้ติดแช่
|
|
032 ว่างซินโดรม
|
|
033 ว่างไม่คิดอะไรเป็นอาการแช่
|
|
034 เปิดประตูใจให้เป็นอิสระเสรี
|
|
035 เป็นรู้ ไม่เป็นหลง
|
|
036 รู้ไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีตัวเราเป็นผู้รู้
|
|
037 พลิกกลับด้านจากคิดเป็นรู้
|
|
038 ใจเป็นกลางต่ออาการของใจ
|
|
039 แค่รู้ที่ประตูใจ
|
|
040 ไปให้ถึงที่สุดความไม่เกิด-ไม่ดับ
|
|
041 ไม่ให้ค่า ก็ไร้ทุกข์...ไร้สุข
|
|
042 ผู้ยึดไม่รู้
|
|
043 รู้ซื่อๆในใจ..ไม่ใช่เอาตัวเราไปรู้
|
|
044 มีกิเลสต้องละทันที
|
|
045 กลับมาเป็นกระจกดูตนเอง
|
|
046 ความไม่มีเป็นพื้นเดิมของความมี อย่าหลงไปยึด
|
|
047 เราไม่มี แต่สังขารปรุงขี้นมาให้มี
|
|
048 ปัญหาอยู่ที่มีตัวเรา
|
|
049 รู้ตัวเรา ปล่อยวางตัวเรา
|
|
050 เราที่มารู้ต้วเรา เป็นเราที่ไม่ตาย
|
|
051 เราตัวปลอมเป็นของตาย ปล่อยวางให้หมด
|
|
052 รู้แล้วช่างมันทุกขณะปัจจุบัน
|
|
053 ความรู้สึกว่าเป็นตัวเรา เป็นอวิชชาตัวใหญ่
|
|
054 จบลงที่ใจ แค่รู้
|
|
055 สักแต่ว่ารู้ แค่รู้
|
|
056 โลกสองหน้า
|
|
057 ดับอวิชชา สิ้นหลง บรรลุนิพพาน
|
|
058 หมายอะไรไว้ เป็นยึดถือ วางให้หมด ช่างมัน
|
|
059 หยุดดิ้นรนคิดค้นจะได้อะไร จะเห็นอะไร จะเป็นอะไร
|
|
060 ปัญญาแท้
|
|
061 ไม่ตั้งชื่อเรื่อง เรื่องไม่มี
|
|
062 ไม่มีตัวตนไม่มีผู้ยึด ไม่มีผู้ยึดไม่มีตัวตน
|
|
063 รับรู้ความรู้สึกไว้ที่ตัวเอง แต่ไม่รู้ตัวเอง
|
|
064 รู้ที่ไม่ปรากฎตัวตนผู้รู้ ไม่มีกิเลส ไม่มีความทุกข์
|
|
065 รู้ ได้แต่รู้ ไม่มีชัดหรือไม่ชัด
|
|
066 เอาตัวเราไปให้ถึงเป็นอวิชชา ยังไม่พ้นทุกข์
|
|
067 รู้ก่อนตาย
|
|
068 รู้อยู่ตรงที่รู้ ก็จะพบใจ
|
|
069 ใจมีแต่ชื่อ แต่ตัวใจไม่มี
|
|
070 ไม่สำคัญมั่นหมายต่อสิ่งใดว่าเป็นเราเป็นของเรา
|
|
071 เหนือสุขเหนือทุกข์
|
|
072 เมื่อสิ้นความปรารถนาในความสุข ความทุกข์จึงหมดไปพร้อม
|
|
073 ทุกอาการความคิดความรู้สึกล้วนเป็นสิ่งที่ต้องวางมันทั้งนั้น
|
|
074 ไม่มีตัวตนในทุกขณะจิตในปัจจุบัน
|
|
075 รู้สึกตายก่อนตาย จนถึงใจ
|
|
076 เมื่อแจ้งแล้วก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรม
|
|
077 ไม่เป็นอะไรเลย
|
|
078 หยุดดิ้นรนนั่นแหละ จึงพ้นทุกข์
|
|
079 ความสิ้นทุกข์นั่นแหละ คือความสุขอย่างยิ่ง
|
|
080 เพียร...เพียรเพื่ออะไร
|
|
081 จบที่ใจ..ใจที่สิ้นความยึดมั่นอย่างแท้จริง
|
|
082 จะมีอยู่หรือไม่มีอยู่...ก็ไม่มีค่าต่อใจ
|
|
083 อาการของใจนิ่งเฉย แต่ผู้รู้ไม่นิ่งเฉย
|
|
084 โลกว่างส่วนตัว
|
|
085 รู้ปล่อย ปล่อยรู้
|
|
086 วางซึ่งสงสัย
|
|
087 หมายผิด ติดแช่
|
|
088 ทำหยุด ≠ หยุดทำ
|
|
089 ปล่อยวาง ไม่ใช่ปล่อยปละละเลย
|
|
090 ช่างมัน แล้ว จบ
|
|
091 รู้หรือเปล่า รู้เปล่าเปล่า
|
|
092 ปล่อยวางเลยเดี๋ยวนี้
|
|
093 ปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์ถาวร
|
|
094 วางให้หมด
|
|
095 พ้นโลก พ้นทุกข์
|
|
096 ยถาภูตญาณทัสสนะ
|
|
097 ปล่อยวางผู้รู้แจ้ง
|
|
098 ไร้เจตนา
|
|
099 ไม่มี หรือ ทำให้ไม่มี
|
|
100 ไม่ทำอะไร
|
|
101 สังขารมี ไม่มีคือผู้ยึด
|
|
102 เมตตานุภาพ
|
|
103 วางจึงจะว่าง
|
|
104 เราเก่ง นี่แหละคือ อวิชชาตัวใหญ่
|
|
105 นิโรธสมาบัติ
|
|
106 รู้อย่างธรรมชาติ
|
|
107 ถามอย่างตอบอย่างให้ผลเป็น 'รู้' ได้
|
|
108 สิ้นยึด..ก็หายไป
|
|
109 ผู้รู้และผู้คิด
|
|
110 รู้อย่างเดียว
|
|
111 ปฏิบัติให้ต่อเนื่องได้ทุกเวลา
|
|
112 ทองแท้ย่อมเกิดจากการสิ้นยึดสังขาร
|
|
113 ธรรมชาติไม่มีเพื่อใคร
|
|
114 สิ้นปรุงแต่ง สิ้นโลกทั้งสาม
|
|
115 สุขทุกข์แทรกเข้า เฝ้าแต่รู้
|
|
116 สังขาร วิสังขาร
|
|
117 วาง
|
|
118 วางหมดในปัจจุบัน
|
|
119 พยายามไม่ทำอะไร
|
|
120 ชื่อว่าสังขารวางให้หมด มันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา
|
|
121 ปฏิบัติลัดสั้นที่สุดคือ 'วาง'
|
|
122 ธรรมชาติมีอยู่ แต่เราไม่มี
|
|
123 ปล่อยทั้งหมด วางทั้งหมด
|
|
124 วางหวังว่าง
|
|
125 จะปรุงให้ว่างยังไงก็ไม่ว่าง
|
|
126 เพียรสังเกต และ ปล่อยวาง
|
|
127 น้ำมันไม่ใส ถ้าจอกแหนยังลอยอยู่
|
|
128 หนูยัง..อะไรก็ตาม... เป็นสังขารทั้งหมด
|
|
129 โยมส่งการบ้านหลวงตา
|
|
130 โยมส่งการบ้านหลวงตา
|
|
131 รู้เอง เป็นเอง เป็นธรรมชาติ
|
|
132 ใจที่ว่างเปล่าเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ
|
|
133 ยางไร้ความเหนียว
|
