หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

หลงปล่อยขาดสติ ปล่อยให้เข้าไปพึงพอใจ ติดใจ ยินดี อินเข้าไป เพลินใจ จมไปในสิ่งใด เรียกว่า "ส่งจิตออกนอก"

พยายามปล่อยวาง... เพื่อให้ไปถึงความปล่อยวาง  มันเท่ากับไม่ปล่อยวาง

ใจหรือผู้รู้ไม่เคยปรากฏอะไรเลย มีแต่สิ่งที่ถูกรู้ มีแต่สังขาร มีแต่ธรรมารมณ์ เท่านั้นที่ปรากฏ... เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป

สังขารในขันธ์ห้าธรรมดา ไม่ได้เป็นกิเลสและความทุกข์ใดๆ จะเป็นกิเลสและความทุกข์ในสังขารได้ต่อเมื่อมี "ตัวเรา" เข้าไปเป็นอวิชชา ตัณหา  อุปาทานต่อสิ่งนั้น