รู้นี้เป็นรู้ออกมาจากใจ ไม่ใช่รู้จากสมอง รู้จากสมองคือความจำ มันเลยกลับไปกลับมา... ใจมันตอบได้เองหมดน่ะแหละ ใจมันเก่งที่สุดแล้ว เพราะอะไร? ใจคือพุทธะ ใจคือธัมมะ ใจคือสังฆะ ใจคือผู้รู้แจ้ง พุทธะก็อยู่ที่ใจ ธัมมะก็อยู่ที่ใจ สังฆะก็อยู่ที่ใจ
พอกิเลสมันมีอำนาจเหนือกว่า มันก็ครอบงำรู้หมดเลย กลายเป็น “รู้หลง” รู้ที่มีกิเลสตัณหาปนหมดเลยทุกอย่างในรู้ ถ้ามีสติปัญญาแก่กล้า มันก็รู้ว่า... “รู้” นี้ไม่มีกิเลสตัณหาปน มันก็ตีกระเจิงไปเรื่อย ๆ กิเลสตัณหามันก็ค่อย ๆ อ่อนแรง ๆ เรื่อย ๆ มันก็เหลือ “รู้สักแต่ว่ารู้”
ได้แต่ “แค่รู้แค่เห็น” ไม่มีกิเลสในการรู้การเห็น... ไม่มีกิเลสตัณหาในความรู้ความเห็น... ก็ผ่านตลอด
Search
เสียงธรรม Archive
