โยม : น้อมกราบองค์หลวงตาเจ้าค่ะ โยมฟังธรรมหลวงตามาตลอด จนได้รู้ว่าอะไรคืออะไร แต่สุดท้ายไม่สามารถพิจารณาธรรมของหลวงตาต่อไปได้อีก มาติดกับคำที่ว่า จะพาเราออกนอกโต๊ะได้อย่างไรเจ้าค่ะ โยมจะทำอะไรมันก็กลายเป็นปรุงแต่งเป็นรู้เอ๋อ ๆ ทุกครั้ง
โยมหมดปัญญาแล้ว ทั้งวันจิตมันฟุ้งซ่านในเรื่องนี้ทั้งวันเลย ปวดหัวมากเลยเจ้าค่ะ ถ้าเราจะพยายามทำอะไร ๆ ก็กลายเป็นว่าตอกย้ำความเป็นเราเพิ่มขึ้น ขอองค์หลวงตาช่วยชี้ทางให้โยมด้วยเจ้าค่ะ สาธุเจ้าค่ะ
หลวงตา : ปล่อยให้สังขาร (ปรุงแต่ง) ทั้งหมดเขาอยู่บนโต๊ะของเขาอย่างนั้น อย่าหลงยึดถือสังขารทุกปัจจุบันขณะมาเป็นเรา ตัวเรา ของเรา และ อย่าหลงไปพยายามไปไล่ดับสังขาร หรือ พยายามทำสังขาร ให้เป็นวิสังขาร (ธาตุรู้บริสุทธิ์ที่ไม่ปรุงแต่ง) ก็จะเป็นส่วนที่เลยนอกโต๊ะออกไป เป็นความว่าง (ธาตุรู้บริสุทธิ์ จิตบริสุทธิ์ หรือ ใจบริสุทธิ์) ไม่มีสัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา
ผู้ปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่ จะหลงยึดถือเอาความคิดหรือความรู้สึกว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา เป็นตัวตนของเราจริง ๆ โดยไม่เฉลียวใจว่า ความคิด ความปรุงแต่งในปัจจุบันขณะอย่างนั้นมันเป็นสังขารปรุงแต่ง
เช่น หลงดิ้นรน ค้นหา สงสัย พยายาม... จะช่วยตัวเองให้พ้นทุกข์ ให้รู้แจ้ง ให้เป็นวิสังขาร... โดยลืมเฉลียวใจไปเลยว่า กริยา อาการ หรือ พฤติกรรมของจิตต่าง ๆ เหล่านั้น มันเป็นสังขารปรุงแต่ง
เมื่อรู้เท่าทันแล้ว ก็ไม่ต้องไปพยายามดับเขา เพียงแต่มีสติปัญญาเห็นว่าความคิด ความปรุงแต่งเหล่านั้น เป็นพวกเดียวกับสังขารเท่านั้น ก็หมดปัญหา
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
12 พฤศจิกายน 2562
~~~~~~~~~~~~~~~
