โยม : กราบนมัสการหลวงตาครับ ฟังไฟล์ทุกวัน ฝึกทำความเพียรพิจารณาแบบทวนกระแส หันกลับไปเฝ้าสังเกตธรรมชาติการเกิดขึ้นของสังขารปรุงแต่ง พร้อมกับการเกิดขึ้นของ “สติรู้สึกตัว” จะอยู่คู่กันเสมอและใกล้ชิดติดกัน มองแบบทวนกระแสจะพบว่า ทั้งสติรู้สึกตัวและสังขารปรุงแต่ง เกิดขึ้นมาจากความว่าง เกิดดับเกิดดับตลอดเวลาไม่มีสิ้นสุด
บางครั้งก็เผลอหลงติดไปกับสติรู้สึกตัวเลยกลายเป็นหลงรู้ ก็เริ่มต้นใหม่ ผมจะทำความเพียรต่อไป ปล่อยวาง “สติรู้สึกตัวและสังขารปรุงแต่ง” ไม่ยึดถือเป็นตัวตน ไม่ปรารถนาปฏิบัติไปเอาอะไร เพื่ออะไร
ขอส่งการบ้านครับ สาธุ ๆ ๆ
หลวงตา : สาธุ
มันหลงมีตัวตน มีเรา ตัวเราในการสังเกต ดู รู้ เห็น ปล่อยวาง ซึ่งเป็น “อวิชชา” ที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจ
จึง หลงยึดถือ หรือ ขี้ตู่สภาวะหรืออาการ หรือ ปรากฏการณ์ต่างๆ ว่าเป็นของเรา เช่น จิตใจของเราไม่สบาย จิตใจของเราเศร้าหมอง จิตของเราฟุ้งซ่าน จิตใจของเราเป็นทุกข์
จิตของเราเป็นปีติ เป็นสุข เป็นอุเบกขา จิตของเราสงบ จิตใจของเราโปร่ง โล่ง เบา สบาย ว่างเปล่า
ขณะจิตใดปฏิบัติไม่ได้อย่างใจ ก็จะหงุดหงิด อึดอัด ขัดเคืองใจ ครั้นได้อย่างใจ ก็ยินดีพอใจ
ซึ่งมันแสดงออกถึงความมีตัวตนของเรา (อวิชชา) แอบซ่อนเร้นอยู่ในใจ
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากปุจฉาวิสัชนา
9 เมษายน 2562
