“ใจ” เราเปรียบดั่ง... ดอกบัว
ก่อนเกิดมาเป็น “ดอกบัว” ก็ยังไม่มีดอกบัว
ว่างเปล่า... ดั่ง “ใจ” ที่เป็น “ความไม่มีอะไร”
กำเนิดมาเป็นดอกบัวตูม
มีกลีบดอกห่อหุ้มเป็นชั้น ๆ
จากด้านนอกสู่ด้านใน... หุ้มความไม่มีอะไร
จากดอกเล็ก... จนกลายเป็นดอกใหญ่
ค่อย ๆ หนาแน่นขึ้นด้วยกลีบดอก
แต่ละกลีบ... เปรียบกับ “สังขารปรุงแต่ง”
เพราะมี “อวิชชา” จึงหลงว่ามีตัวตน
ยึดถือสังขาร เป็นตัวเรา ของเรา
ยึดถือครอบครัว ทรัพย์สมบัติ ยศถาบรรดาศักดิ์
อยากได้ อยากมี อยากเป็น
อยู่กับโลก ก็ยึดโลก... มาปฏิบัติธรรม ก็ยึดธรรม
ความยึดห่อใจ จนคลี่ไม่ออกเหมือนดอกบัวตูม
จนวันหนึ่งได้พบ... แสงแห่ง... “ธรรม”
ความยึดถือที่ห่อหุ้มใจ
ก็ค่อย ๆ สลายออกไป ดุจบัวบาน
สติปัญญา ดั่ง แสงธรรม
ค่อย ๆ คลี่กลีบดอกแห่งความยึดถือออกไป
ทีละกลีบ... ทีละกลีบ
กลีบดอกแห่งร่างกาย...
กลีบดอกแห่งอาการของใจ...
กลีบดอกแห่งความรู้ ความเห็น ความเข้าใจ
คือกลีบดอกแห่ง... “ความยึดถือ”
แม้แต่กลีบดอกแห่ง... ความพยายามไม่ยึดอะไร...
หรือ “มีตัวเราไม่ยึดถือ”
ล้วนเป็น “ความยึดถือ”... เป็น “อวิชชา”
เมื่อกลีบดอกคลี่ออก บานออก จนหมด
ก็จะพบความจริงของใจที่อยู่ภายใน
แกนกลางของดอกบัวคือ “ใจ”
คือ “ความไม่มีอะไร... ไม่เป็นอะไร”
ว่างเปล่า ไร้ตัวตน
ไม่ติดอะไรเลย ไม่ยึดอะไรเลย
จบสมมติ เป็นของโลกก็ทิ้งให้โลก
มาจาก “ความไม่มี” ก็กลับคืนสู่ “ความไม่มี” ดังเดิม
“สังขาร” กับ “ใจ”
อยู่ด้วยกัน... แต่ไม่ยึดกัน
สิ้นยึดถือ... คือ “วาง”
พ้นทุกข์... ดั่งดอกบัวบาน
เป็น “พุทธะ”
ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากวีดีโอ... “ธรรมะจากดอกบัว”
https://www.youtube.com/watch?v=EeIeZ41JL4c
